Hristiyanlıkta Asli Günah Doktrininin Şekillenmesinde Aziz Augustinus’un Güçlü Etkisi

Yıl 2025, Sayı: 53, 244 - 264, 15.06.2025

Osman Şahin

https://doi.org/10.30623/hij.1631924

Öz

Aziz Augustinus, Batı Hristiyanlığının en önemli figürlerinden biridir ve asli günah ile ilgili düşünceleri ile bu doktrinin sistematik hâle getirilmesinde büyük bir etkiye sahiptir. Augustinus, Batı Hristiyanlığının Yunan kültürel çerçevesinden Latin etkisine geçtiği dönemde yaşamış ve eserleri bu sürecin şekillenmesinde merkezi bir rol oynamıştır. Retorik eğitimi ve güçlü Latincesi, teolojik görüşlerinin etkili ve kalıcı olmasını sağlamış, Latince teolojik metinlerin oluşumuna büyük katkıda bulunmuştur. Kuzey Afrika’da bulunmasının sağladığı avantajla, eserleri Hristiyan dünyasında hızla yayılmış ve Got tehdidine rağmen kalıcı bir miras bırakmıştır. Onun özellikle Pelagianizme karşı yazdığı eserlerinde ifade ettiği asli günah ile ilgili fikirleri, çeşitli konsillerde alınan kararlar aracılığıyla Kilise’nin öğretilerine dahil edilmiştir. Kartaca, Orange ve Trent Konsilleri, Augustinus’un görüşlerini büyük ölçüde benimsemiş, asli günahın insan doğasını bütünüyle etkilediğini ve bu günahın etkisinden kurtuluşun ancak vaftiz yoluyla sağlandığını vurgulamıştır.
Hristiyan teolojisinde asli günahın kökenleri, Kitab-ı Mukaddes’in Tekvin (Yaratılış) kitabında Âdem ve Havva’nın yasak meyveyi yemeleriyle başlar. Pavlus’un Romalılara Mektubu’nda bu olayın tüm insanlık için günahın ve ölümün kaynağı olduğu belirtilir. Bu bağlamda, Augustinus’un geliştirdiği asli günah doktrini, insanın doğası üzerine karamsar bir yaklaşım sunarak, insanın kendi çabasıyla kurtuluşu elde edemeyeceğini ve Tanrı’nın lütfuna mutlak bir ihtiyaç duyduğunu ileri sürer. Augustinus, bu doktrini geliştirirken, Pelagius’un insanın doğuştan iyi olduğu ve kurtuluşu kendi gayretiyle elde edebileceği görüşlerine karşı çıkmıştır. Bu bağlamda, asli günah doktrini, insan doğasının zayıflığını ve Tanrı’nın lütfunun gerekliliğini vurgular.
Augustinus’tan önceki birçok kilise babasının asli günah doktrini konusunda doğrudan bir değerlendirme yapmadıkları, ancak bazılarının asli günah ile bağlantılı konulara değindikleri görülmektedir. Augustinus’un geliştirdiği asli günah doktrini ile tam anlamıyla örtüşmeyen ve hatta kısmen çelişen Augustinus öncesi kilise babalarının değerlendirmeleri, onun düşüncesinin özgün olduğunu ortaya koymaktadır. Augustinus’a göre, insan iradesi günahla zayıflamış, kendi başına doğru olanı seçme yetisini büyük ölçüde yitirmiştir. Bu yüzden, Tanrı’nın lütfu olmadan insanın kurtuluşa erişmesi mümkün değildir. Augustinus, kendisinden önceki kilise babalarından farklı bir vurgu ile asli günah doktrini tanımlamış ve kendisinden sonra gelen teologlar, onun düşüncesine karşı gelme cesareti gösterememiştir. Böylelikle onun düşünceleri, kilise konsillerinin kararlarına yansımış ve Batı Hristiyanlığının resmi teolojisinin bir parçası hâline gelmiştir. Kartaca Konsili’nde Pelagianizmin reddedilmesi, asli günah doktrininin kabul edilmesini sağlamış, Trent Konsili ise bu doktrini pekiştirerek Katolik Kilisesi’nin resmi öğretileri arasına dahil etmiştir. Günümüzde bazı teologlar, Augustinus’un geliştirdiği bu görüşe eleştiriler getirse de Katolik Kilisesi asli günah doktrinini resmen kabul etmeye devam etmektedir. Aslî günah doktrini, Hristiyan teolojisinde Âdem ve Havva’nın yasak meyveyi yiyerek Tanrı’ya itaatsizlik etmeleri sonucu insan doğasının bozulduğunu ve bu günahın tüm insanlığa miras kaldığını öne süren bir öğretidir. Bu doktrin, insanın doğuştan günahkâr olduğunu ve kendi iradesiyle Tanrı’ya tam anlamıyla yönelemeyeceğini savunur. Özellikle Katolik ve Protestan geleneklerinde merkezi bir yere sahip olan bu doktrine göre, asli günahtan ancak vaftiz yoluyla arınılabilir.
Bu çalışmanın amacı Augustinus’un Hristiyan teolojisinin şekillenmesindeki rolünü asli günah doktrininin sistematikleştirilmesi bağlamında ele almaktır. Çalışmada, Augustinus’un bu doktrinin geliştirilmesindeki belirleyici rolü deskriptif metot ile ortaya konulmaya çalışılmıştır. Augustinus’un güçlü mirası, onun düşüncelerine karşı bir düşüncenin gelişmesine imkân tanımamış ve bu etkisini korumaya devam etmektedir.

Anahtar Kelimeler

Dinler Tarihi , Augustinus’un Etkisi , Hristiyan Teolojisi , Asli Günah , Kurtuluş Doktrini

The Strong Influence of St Augustine in the Shaping of the Doctrine of Original Sin in Christianity

Öz

Saint Augustine is one of the most significant figures of the Western Christianity and had a profound influence on the systematization of the doctrine of original sin through his theological reflections. He lived during a period when Western Christianity was transitioning from a Greek cultural framework to one shaped by Latin influence, and Augustine played a central role in this transformation. His education in rhetoric and command of the Latin language enabled him to express his theological views effectively and with lasting impact, contributing greatly to the formation of Latin theological literature. Thanks to his presence in North Africa, his works spread rapidly throughout the Christian world and left a lasting legacy despite the threat posed by the Goths. Especially expressed in his writings against Pelagianism, Augustine’s views on original sin were incorporated into Church teachings through the decisions of various councils. The Councils of Carthage, Orange, and Trent largely adopted Augustine’s ideas, emphasizing that original sin completely affects human nature and that salvation from its effects is possible only through baptism.
In Christian theology, the source of original sin is traced back to the Book of Genesis in the Bible, where Adam and Eve eat from the forbidden tree. Paul’s Letter to the Romans describes this act as the source of sin and death for all humanity. In this context, Augustine’s doctrine of original sin offers a pessimistic view of human nature, asserting that salvation cannot be attained by human effort alone, but requires God’s grace. In developing this doctrine, Augustine opposed Pelagius’s view that human beings are born good and can achieve salvation through their own will. Thus, the doctrine of original sin emphasizes the weakness of human nature and the necessity of divine grace.
Many church fathers prior to Augustine did not make a specific evaluation of the doctrine of original sin, but some of them touched upon related issues. The evaluations of the Church Fathers before Augustine, which do not fully overlap and even partially contradict the doctrine of original sin developed by Augustine, reveal that his teaching is original. According to Augustine, the human will was weakened by sin and lost the ability to choose the good on its own to a great extent. Therefore, it is not possible for man to attain salvation without God's grace. Augustine defined the doctrine of original sin with an emphasis that differed from his predecessors, and theologians who followed him did not dare to oppose his views. Thus, his ideas influenced the decisions of church councils and became a part of the official theology of Western Christianity. The rejection of Pelagianism at the Council of Carthage led to the acceptance of the doctrine of original sin, and the Council of Trent reinforced this doctrine by incorporating it into the official teachings of the Catholic Church. Although some theologians today criticise this Augustinian view, the Catholic Church continues to officially accept the doctrine of original sin. This doctrine teaches that through the disobedience of Adam and Eve—eating the forbidden fruit—human nature was corrupted, and this sin was inherited by all humanity. It maintains that humans are born sinful and are incapable of turning to God fully by their own will. In both Catholic and Protestant traditions, the doctrine holds a central place and affirms that original sin can be cleansed only through baptism.
The aim of this study is to examine Augustine’s role in shaping Christian theology, specifically in the context of the systematization of the doctrine of original sin. The study employs a descriptive method to highlight Augustine’s decisive role in the development of this doctrine. His enduring legacy has prevented the emergence of opposing theological ideas, and his influence continues to shape Christian thought to this day.

Anahtar Kelimeler

History of Religions , Augustine’s Influence , Christian Theology , Original Sin , Doctrine of Salvation

Kaynakça

• Akdemir, Ferhat. “Augustinus’un Devleti İlahî mi Beşerî mi?: Tanrı Devleti (De Civitate Dei) Üzerinden Eleştirel Bir Okuma Denemesi.” Dinbilimleri Akademik Araştırma Dergisi 24/1 (2024), 305-331.
• Armstrong, Karen. Tanrı’nın Tarihi. Çev. Oktay Özel ve ark. Ankara: Ayraç Yayınları, 1998.
• Aykıt, Dursun Ali. “Pelagianizm’in Tarihi Ve Öğretileri”. Journal of Istanbul University Faculty of Theology 22 (2012), 175-196.
• Burç, Safiye Ateş. “Siyasal Düşüncede Söz’ün Gücü: İsa, Pavlus ve Augustinus’ta Hristiyan Logosunun Seyri.” DÜSBED 37 (2024), 398-418.
• Augustine, Saint. “On Original Sin.” NPNF1-05. St. Augustine: Anti-Pelagian Writings. ed. Philip Schaff. 705-757.Edinburgh: T&T Clark, 1887.
• Augustine, Saint. NPNF1-02. St. Augustin’s City of God and Christian Doctrine. ed. Philip Schaff. çev. Marcus Dods. Grand Rapids: Eerdmans Publishing Company, 1994.
• Augustine, Saint. Confessions and Enchiridion. ed. ve çev. Albert Cook Outler. Louisville, Kentucky: Westminster John Knox Press, 2006.
• Augustine, Saint. Letters, Vol. 1. çev. Wilfrid Parsons. Washington: CUA Press, 2008.
• Barclift, Philip L. “In Controversy with Saint Augustin: Julian of Eclanum on the Nature of Sin.” Recherches de Théologie Ancienne et Médiévale 58 (1991), 5-20.
• Bettenson, Henry ve Chris Maunder, ed. Documents of the Christian Church. Oxford: Oxford University Press, 1999.
• Catechism of the Catholic Church. 2nd ed. Vatican City: Libreria Editrice Vaticana, 1997. https://www.vatican.va/content/catechism/en/part_one/section_two/chapter_one/article_1/paragraph_7_the_fall.html.
• Chadwick, Henry. Augustine, A Very Short Introduction. New York: Oxford University Press, 2001.
• Chadwick, Henry. Augustine of Hippo, A Life. New York: Oxford University Press, 2009.
• Dally, Gabriel. “The Problem of Original Sin.” The Furrow 24/1 (1973), 13-26.
• Dupont, Anthony. “Original Sin in Tertullian and Cyprian: Conceptual Presence and Pre-Augustinian Content?” Revue d'Etudes Augustiniennes et Patristiques 63/1 (2017), 1-29.
• Gökberk, Macit. Felsefe Tarihi. İstanbul: Remzi Kitapevi, 1999.
• Harent, Stephane. “Original Sin”. The Catholic Encyclopedia, Vol. 11. New York: Robert Appleton Company (1911). www.newadvent.org/cathen/11312a.htm.
• Hayman, A. P. “The Fall, Freewill and Human Responsibility in Rabbinic Judaism.” Scottish Journal of Theology 37/1 (Şubat 1984), 13–22. https://doi.org/10.1017/S0036930600015891.
• İreneus. “Against Heresies.” ANF01 The Apostolic Fathers with Justin Martyr and Ireneus. ed. Philip Schaff. 553-995. Edinburgh: T&T Clark, 1885.
• Kacır, Tuğba İsmailoğlu. “İki ‘İtiraf’ Örnekleminde Ben-Anlatılarında Bireyselliğin İzleri: Aziz Augustinus ve Rousseau’nun İtirafları.” SDÜ Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi 59 (2023), 191-208.
• Kahn, Victoria. “What Original Sin? Political Theology, the Jewish Question, and the Work of Metaphor.” Telos 178 (Mart 2017), 100–20. https://doi.org/10.3817/0317178100.
• Kaymaz, Yunus. “Hristiyanlığın İlk Dönemindeki ‘Yasa’ Probleminin 4. Yüzyıldaki Yansımalarından Biri Olarak Jerome ve Augustinus Tartışması.” Oksident 6/2 (2024), 223-238.
• Lampe, G. W. H. “Christian Theology in the Patristic Period.” A History of Christian Doctrine. Ed. H. Cunliffe Jones. London: Continuum, 2003, 21-180.
• Origen. “De Principiis.” ANF04. Fathers of the Third Century: Tertullian, Part Fourth; Minucius Felix; Commodian; Origen, Parts First and Second. ed. Philip Schaff. 422-660. Edinburgh: T&T Clark, 1885.
• O’Donnel, James Joseph. Augustine: A New Biography. New York: Harper Collins e-books, 2005.
• Özdal, Seda. “Aziz Augustinus’ta Tanrı’ya Duyulan Aşk ile Mutluluk İlişkisi.” Felsefe Dünyası Dergisi 75 (2022), 460-480.
• Patacı, Bilal. Pelagius, Asketik ve Heretik. Ankara: İlahiyat, 2022.
• Rembaum, Joel E. “Medieval Jewish Criticism of the Doctrine of Original Sin.” AJS Review-the Journal of The Association for Jewish Studies 7 (Nisan 1982), 353–82. https://doi.org/10.1017/S0364009400000738.
• Şahin, Nadide. “Origen’in Evrensel Kurtuluş Anlayışı: Apokatastasis.” Eskişehir Osmangazi Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 9/2 (Eylül 2022), 1198-1217. https://doi.org/10.51702/esoguifd.1138028.
• Saygı, Muhammet. “The Predominant Christian Interpretation of Religious Faith in the Middle Ages: Augustine of Hippo and Thomas Aquinas.” Darulfunun İlahiyat 34/1 (2023), 211–242.
• Spangenberg, Izak J. J. “The Doctrines of Original Sin and the Virgin Birth: Divine Revelation or Human Construct?” Verbum Et Ecclesia 30/1 (Temmuz 2009), 221–42.
• Tertullian. “A Treatise on Soul.” ANF03. Latin Christianity: Its Founder, Tertullian. ed. Philip Schaff. 289-379. Edinburgh: T&T Clark, 1885.
• Tertullian. “The Five Books Against Marcion.” ANF03. Latin Christianity: Its Founder, Tertullian. ed. Philip Schaff. 433-822. Edinburgh: T&T Clark, 1885.
• Tertullian. “On Baptism.” New Advent. (Erişim 10 Ocak 2025). https://www.newadvent.org/fathers/0321.htm.
• The Editors of Encyclopaedia Britannica. "Original Sin." Encyclopedia Britannica. (Erişim 15 Ocak 2025). https://www.britannica.com/topic/original-sin.
• Tillich, Paul. A History of Christian Thought. ed. Carl E. Braaten. New York: SCM Press, 1968.
• Catechism of the Catholic Church. “The Fall.” (Erişim 10 Ocak 2025). https://www.vatican.va/archive/ENG0015/__P1C.HTM.
• Catechism of the Catholic Church. “The Necessity of Baptism.” (Erişim 10 Ocak 2025). https://www.vatican.va/archive/ENG0015/__P3M.HTM.
• Papal Encyclicals Online. “The Council of Trent.” (Erişim 10 Ocak 2025). https://www.papalencyclicals.net/councils/trent/the-complete-text.htm.
• The William Davidson Talmud. “Megillah 9a. 11.” (Erişim 12 Aralık 2024). https://www.sefaria.org/Megillah.9a.11?lang=bi.
• Kutsal Kitap. (Erişim 01 Ocak 2025). https://kutsalkitap.info.tr/