Biçim birimler, dilde anlam ayırıcı özelliğe sahip en küçük dilsel birimdir. Biçim birimler, dilde yalnız başına görülüp görülememelerine göre bağımlı ve bağımsız biçim birimler olmak üzere ikiye ayrılır. Tekçil biçim birimler ise dilde kullanımları bir ya da birkaç kereye mahsus olan biçim birimlerdir. Tekçil biçim birimler, çeşitli araştırmacılar tarafından farklı terimlerle karşılanmıştır. Türkçede tekçil biçim birimler ek şeklinde görülebileceği gibi tek başına görünemeyen kökler şeklinde de karşımıza çıkmaktadır. Bugüne kadar yapılan çalışmalarda genellikle standart Türkiye Türkçesinde tek başına görünemeyen kökler üzerine yoğunlaşılmıştır. Bu çalışmada ise 11. yüzyılda Kaşgarlı Mahmud tarafından kaleme alınan Divânu Lûgâti’t-Türk adlı eserdeki eklerde görülen tekçil biçim birimler incelenmiştir. Bu amaçla Divânu Lûgâti’t-Türk’ün Dankoff-Kelly (1982-1985), Atalay (1985-1986), Ercilasun-Akkoyunlu (2015) ve Kaçalin (2019) tarafından yapılan yayımları karşılaştırmalı olarak incelenmiştir. Yine Divânu Lûgâti’t-Türk üzerine biçimbilimsel çalışmalar yürütmüş olan Bilgen (1989), Nalbant (2008) ve Herkmen (2009) tarafından ortaya konan çalışmalar da taranmıştır. Eserde tespit edilen tekçil türetim ekleri ad ve eylem tabanlarına gelenler olmak üzere kategorize edilmiştir. Taranan etimolojik sözlükler, dilbilgisi kitapları ve makaleler sonucunda bu ekler hakkında elde edilen araştırmacı görüşlerine ve -varsa- bu ekler ve eklendikleri sözcüklerin etimolojik yapısı hakkındaki tartışmalara da yer verilmiştir. Eklerin eklendikleri ad ve eylem tabanlarında ne gibi anlamsal ve yapısal değişikliklere sebep oldukları üzerinde durulmuştur. Çalışmanın sonuç bölümünde ise eserde tespit edilen on dört tekçil türetim eki hakkında değerlendirmeler yapılmıştır.
Biçim birim Tekçil biçim birim Türetim ekleri Divânu Lûgâti Biçim bilimi
Yok
Yok
Yok
Morphemes are the smallest linguistic units in a language that posses meaning-separating characteristic. They are classified as bound or free morphemes based on their ability to stand alone. Unique morphemes are those whose use in a language is limited to one or few instances. Various researchers have referred to unique morphemes using different terminologies. In Turkish, these morphemes can appear as affixes or as roots that cannot occur independetly. Previous studies have primarily focused on roots that do not stand alone in strandard Turkish. These study examines the unique morphemes found in the suffixes of Divânü-Lugâti’t-Türk, written by Kashgarlı Mahmud in the 11th century. To achieve this, the editions of Divânu Lûgâti’t-Türk by Dankoff-Kelly (1982-1985), Atalay (1985-1986), Ercilasun-Akkoyunlu (2015), and Kaçalin (2019) were comparatively analysed. Additionally, the works of Bilgen (1989), Nalbant (2008), and Herkmen (2009), who conducted morphological studies on Divânu Lûgâti’t-Türk, were also reviewed. The study categorises the unique derivational suffixes identified based on their occurrence with noun and verb bases. It also incorporates researchers’ opinions from etymological dictionaries, grammar books, and articles, discussing their etymological structures and the words they modify. The semantic and structural changes these suffixes induce in the noun and verb bases are highlighted. In the concluding section, fourteen unique derivational suffixes identified in the work are evaluated.
Morpheme Unique morpheme Derivational suffixes Divânu Lûgâti Morphology
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Türk Dili ve Edebiyatı (Diğer) |
Bölüm | Araştırma Makaleleri |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 2 Mayıs 2025 |
Gönderilme Tarihi | 19 Ekim 2024 |
Kabul Tarihi | 6 Şubat 2025 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2025 Cilt: 65 Sayı: 1 |