Temel Tasarım Stüdyosu Bilgisayar Oyunu Tabanlı Yaklaşımı Anlamak ve Tasarlamak

Yıl 2022, , 59 - 86, 30.09.2022

Emirhan Coşkun , Gülen Çağdaş

https://doi.org/10.53710/jcode.1167799

Cited By: 3

Öz

Günümüzde hesaplamalı tasarım düşüncesi ve yaklaşımlarının, bireylerin algılama ve ifade biçimlerini; yaşam pratiklerini sürekli bir değişime ve dönüşüme uğrattığı önemli bir gerçekliktir. Bu dönüşüm, eğitim anlayışlarında da değişiklikleri tetikleyerek, öğretmeden daha çok öğrenmeye odaklanan stratejilerin geliştirilmesine öncülük etmektedir. Tasarım eğitiminin kendine özgü dinamikleri yapısında bulunduran bir sistem olması, öğrencilerin farkındalıklarını, anlama ve yapabilme becerilerini, yaratıcı düşünce ve sorgulama kabiliyetlerini geliştirmeye yönelik yaklaşımların gerekliliğini ön plana çıkarmaktadır. Bu bağlamda enformel yaklaşımlar, öğrencilerin problem çözme yeteneklerinin gelişmesi ve yaratıcı tasarım sürecini deneyimlemeleri açısından temel tasarım eğitiminde kullanılan yaklaşımlardandır. Öğrencilerin kavramsal fikirler geliştirmesinde; fikirlerin temsiliyetinde çeşitlilik oluşturacak bir deneyim ortamının oluşmasına imkan veren enformel pratiklerin kurgulanması büyük önem taşımaktadır. Tasarım sürecinin görselleştirilmesi, düşünerek keşfetme, alternatiflerin denenmesi ve rastlantısallık enformel pratiklerin temelini oluşturan katmanlardır. Bu makale tasarım eğitiminde enformel eğitim yaklaşımlarının yansıması olarak, günümüzün popüler medyalarından olan bilgisayar oyunlarının kullanımını ele almaktadır. Etkileşimli bir araç olarak oyunlar kullanılarak, tasarlama eylemini öğrenme deneyimi üzerinden sorgulatan bir öğrenme çerçevesi oluşturma hedeflenmektedir. Çalışma, mimarlık ve tasarım eğitimine yeni başlayan 1.sınıf temel tasarım dersini alan öğrenciler ile gerçekleştirilmiştir. Süreci anlamak ve doğru değerlendirmeleri yapmak adına, çalışma kapsamında geleneksel tasarım yaklaşımı ve oyun tabanlı yaklaşım bir arada ele alınmıştır. Öğrencilerle beraber yapılan uygulamaların yanı sıra temel tasarım dersi yürütücüleriyle de görüşmeler ve anketler yapılarak, tasarım süreci ve çıktılar değerlendirilmiştir. Oyun tabanlı yaklaşımın, temel tasarım eğitimi bağlamında alternatif yaklaşımları içeriğinde barındırması, güncelliğini koruması ve etkin bir öğrenme ortamı sağlayabilecek bir çerçeve oluşturması için öneriler geliştirilmiştir

Anahtar Kelimeler

Temel Tasarım, Tasarım Eğitimi, Bilgisayar Oyunları, Oyun Tabanlı Yaklaşım

Kaynakça

• Aydınlı, S. (2015). Tasarım Eğitiminde Yapılandırıcı Paradigma: ‘Öğrenmeyi Öğrenme’, Tasarım+Kuram Dergisi, sayı. 20, Sf. 1-18.
• Applications, H. (2020). Game-Based Learning in Museums — Cultural Heritage Applications. Information (Switzerland), 2020(2020), https://doi.org/10.3390/info11010022
• Bates, B. (2004). Game Design 2nd Edition. Boston, Cencage Learning PTR.
• Boyd, N.L. (1971). Play and Game Theory in Group Work: A Collection of Papers, The University of Illinois, Chicago.
• Caillois, R., (2005). The Definition of Play, The Classification of Games, in The Game Design Reader , pp. 122-148, Eds. Zimmerman E.& Salen K.,The MIT Press, London.
• Combs, J. E. (2000). Play World: The Emergence of the New Ludenic Age, Preager.
• Çubukçu, E., Dündar, Ş.G. (2007). Can Creativity be taught? An Emprical Study on benefits of visual analogy in basic design education, ITU AZ, 4 (2), 67-80.
• Doğan, Ç. E. (2009). Mimarinin Görselliği ve Temsil, Dosya: Mimarlık ve Mekan Algısı, 17, 32-37. TMMOB Mimarlar Odası Ankara Şubesi.
• Erdoğdu, G. (2016). Temel Tasarım Eğitimi: Bir Ders Planı Örneği, Planlama, 26 (1), 7-19. doi: 10.5505/planlama.2016.52714
• Henderson, J.K. (2000). Just Playing a Game? Educational Simulation Software and Cognitive Outcomes, Journal of Educational Computing Research, 22 (1), 105-129.
• Huizinga, J., (1995). Homo Ludens, Ayrıntı Yayınları, İstanbul.
• Kirriemuir, J. (2002). Video Gaming, Education and Digital Learning Technologies: Relevance and Opportunities, D-lib Magazine, 8 (2). Erişim tarihi: 10 Aralık 2018, erişim adresi: http://www.dlib.org/dlib/february02/kirriemuir/02kirriemuir.html
• Lang, D. C. (2002). Teacher interactions within the physical environment: How teachers alter their space and/or routines because of classroom character (Doctoral dissertation). University of Washington. Erişim adresi: https://files.eric.ed.gov/fulltext/ED472265.pdf
• Low, G. S. (2001). Understanding Realism in Computer Games through Phenomenology, Stanford HCI lab. http://www-cs-students.stanford.edu/~geksiong/papers/cs378/cs378paper.pdf
• Madsen, K. M. (2020). The Gamified Museum: A critical literature review and discussion of gamification in museums. In T. Jensen, O. Ertløv Hansen, & C. A. Foss Rosenstand (Eds.), Gamescope: The potential for gamification in digital and analogue places Aalborg Universitetsforlag. https://vbn.aau.dk/ws/portalfiles/portal/330903135/P3_TheGamifiedMuseum.pdf. erişim tarihi 18.01.2022.
• Mortara, M., & Catalano, C. E. (2018). 3D Virtual environments as effective learning contexts for cultural heritage. Italian Journal of Educational Technology, 26(2), 5–21. https://doi.org/10.17471/2499-4324/1026
• Mount, P. (2002). Gameplay: the elements of interaction. Liverpool, John Moores University. http://www.gamasutra.com/education/theses/20020403/mount_pfv.htm
• Murtaugh, M. (1996). The Automatist Storytelling System: Putting the Editor’s Knowledge in Software. MIT Media Lab, Masters Thesis, https://dspace.mit.edu/bitstream/handle/1721.1/29114/36365056-MIT.pdf?sequence=2 Nicholson, S. (2015). A recipe for meaningful gamification. Gamification in Education and Business, 2015, 1–20. https://doi.org/10.1007/978-3-319-10208-5_1
• Özdemir, E.E. (2013). Mimarlık Eğitiminde Tasarım Sürecinin Geliştirilmesi Yönünde Bir Yöntem Arayışı (Doktora tezi). Gazi Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Özkar, M., Steino, N. (2012). Shaping Design Teaching: Exploring form as an agent in design reasoning and pedagogy. In M. Özkar, N. Steino (Eds.), Shaping design teaching: Explorations into the teaching (pp. 9-24). Aalborg: Aalborg University Press.
• Petty, G. (2004). Teaching today: A practical guide (4th ed.). Cheltenham, UK: Nelson Thornes.
• Prensky, M. (2001). Digital game-based learning. New York, NY: McGraw-Hill.
• Rouse, R. (2004). Game Design Theory and Practice (2nd ed.). Plano, Texas, Wordware Publishing.
• Salen, K., & Zimmerman, E. (2004). Rules of play: Game design fundamentals. Cambridge, MA: The MIT Press.
• Shelley, B. (2001). Guidelines for Developing Successful Games. Erişim tarihi: 10 Aralık 2018, erişim adresi: https://www.gamasutra.com/view/feature/131450/guidelines_for_developing_.php.
• Smith, L., & Mann, S. (2002, July). Playing the game: A model for gameness in interactive game based learning. In Proceedings of the 15th Annual NACCQ (Vol. 397, p. 402).
• Tekel, A., Tamer, N. G., Memluk, O., Kızıltaş, A. C. (2016), Tasarım Eğitiminde Öğrencilerin Görsel Sanatlara İlişkin İlgileri Deneyimlerinin Görsel Algı Becerilerinin Gelişim Sürecine Yansımasının İncelenmesi, Akademik Sanat, 1 (2), 20-25.
• Vygotsky, L. S. (1967). Play and its role in the mental development of the child. Soviet psychology, 5(3), 6-18.
• Wang, W. ve Chien, S.F., (2003), ‘‘Game as a Design Instructional Tool’’, CAADRIA 2003 Proceedings of the 8th International Conference on Computer Aided Architectural Design Research in Asia, 18-20 October 2003, Bangkok Thailand, 739-744.
• Woodbury, R. F., Shanon, S.J., Radford, A.D. (2001). Games in Early Design Education. In B. De Vries, J. van Leeuwen, H. Achten (Eds.), Computer Aided Design Educations (pp.201-214). Springer, Dordrecht.
• Woodcock, S. (2001). Game AI: The State of the Industry. https://www.gamasutra.com/view/feature/131975/game_ai_the_state_of_the_industry.php
• Yürekli, İ., Yürekli, H., (2004). Mimari Tasarım Eğitiminde Enformellik, İTÜ Dergisi, Cilt 3, Sayı. 1, Sf. 53-62.