Öz
Oyun çocukların motor, dil, bilişsel ve sosyal-duygusal gelişimini
destekleyen ve gerekli becerilerin kazanımını sağlayan önemli bir araçtır. Bu
nedenle çocuklar onlara farklı oyun alternatiflerinin sunulduğu bir çevreye
ihtiyaç duyarlar. Günümüzde kentleşmenin ve iş hayatının getirdiği etkilerle
beraber aileler çocuklarını alış veriş merkezlerindeki oyun alanlarına
götürmeye başlamışlardır. Bu nedenle yapılan çalışmada alış veriş
merkezlerindeki oyun alanlarının çocuğun gelişimsel ihtiyaçlarına cevap verip vermediği
ve bu oyun alanlarının özellikleri araştırılmıştır.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Acar, H. (2003). Çocuk oyun alanlarında kullanıcıların bitki tercihlerinin belirlenmesi üzerine bir araştırma: Trabzon kenti örneği. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Karadeniz Teknik Üniversitesi, Trabzon.
- Cho, J. Y., Kim, T. and Lee, B. G. (2016). Effective parental mediation for the right use of smartphones in early child-hood. ınternational ınformation ınstitute (Tokyo). Information, 19(2), 365.
- Cole, L. (1983). Design for environmental education, Landscape Design, October, 28-31.
- Ellaway, A., Kirk, A., Macintyre, S. and Mutrie, N. (2007). Nowhere to play? The relationship between the location of outdoor play areas and deprivation in Glasgow. Health & Place, 13(2), 557-561.
- Jago, R. ve Baranowski, T. (2004). Non-curricular approaches for increasing physical activity in youth: a review. Preventive medi-cine, 39(1), 157-163.
- Hurwitz, S. (2002). To be Succesful- Let Them Play. Childhood Education, 79(2), 101-103.
- Kayabaşı, N. (2000). Cemil Kavukçu’nun İnegöl yılları. Bursa’da Yaşam, 146-161.
- Lee, J. R., Do, N. and Oh, Y. (2013). Current status and protective measures of young children’s exposure to media device. Seoul: Korea Institute of Child Care and Education.
- Öncü Çelebi, E. ve Ünlüler Özbay E. (2014). Erken çocukluk dönemindeki çocuklar için oyun. Ankara: Kök Yayıncılık.
- Özgen, Y. ve Aytuğ, A. (1992). Kullanıcı eğilimleri açısından çocuk oyun alanları ve araçları üzerine bir inceleme. Journal of the Faculty of Forestry Istanbul University, İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 42(2), 99-114.
- Ridgers, N. D., Stratton, G. and Fairclough, S. J. (2006). Physical activity levels of children during school playtime. Sports medici-ne, 36(4), 359-371.
- Sevinç, M. (2004). Erken çocukluk gelişimi ve eğitiminde oyun. İstanbul: Morpa Kültür.
- Tuğrul, B. (2015). Okul Öncesi Eğitimde Oyun. Ayşe Belgin Aksoy (Ed.), Oyunun gücü, s. 211-212. Ankara: Hedef.
- Turgut, H. Ve Yılmaz, S. (2010, Mayıs) Ekolojik temelli çocuk oyun alanlarının oluşturulması. III. Ulusal Karadeniz Ormancılık Kongresi Kitapçığı, 1618-1630.
- Yılmaz, S. Ve Bulut, Z. (2003). Kentsel mekânlarda çocuk oyun alanlarının yeri ve önemi: Erzurum örneği. Millî Eğitim Dergisi, 158, 43-59.
Öz
Play is an important tool for supporting
children's motor, language, cognitive and social-emotional development as well
as for acquiring necessary skills. For this reason, children need an
environment which offers different game alternatives to them. Nowadays, with
the effects of urbanization and business life, families have begun to take
their children to the playgrounds in the shopping centers. In this study, it
was examined that whether the playgrounds in the shopping centers have
necessary tools to meet children’s developmental needs and also
investigated the characteristics of the
playgrounds.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Acar, H. (2003). Çocuk oyun alanlarında kullanıcıların bitki tercihlerinin belirlenmesi üzerine bir araştırma: Trabzon kenti örneği. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Karadeniz Teknik Üniversitesi, Trabzon.
- Cho, J. Y., Kim, T. and Lee, B. G. (2016). Effective parental mediation for the right use of smartphones in early child-hood. ınternational ınformation ınstitute (Tokyo). Information, 19(2), 365.
- Cole, L. (1983). Design for environmental education, Landscape Design, October, 28-31.
- Ellaway, A., Kirk, A., Macintyre, S. and Mutrie, N. (2007). Nowhere to play? The relationship between the location of outdoor play areas and deprivation in Glasgow. Health & Place, 13(2), 557-561.
- Jago, R. ve Baranowski, T. (2004). Non-curricular approaches for increasing physical activity in youth: a review. Preventive medi-cine, 39(1), 157-163.
- Hurwitz, S. (2002). To be Succesful- Let Them Play. Childhood Education, 79(2), 101-103.
- Kayabaşı, N. (2000). Cemil Kavukçu’nun İnegöl yılları. Bursa’da Yaşam, 146-161.
- Lee, J. R., Do, N. and Oh, Y. (2013). Current status and protective measures of young children’s exposure to media device. Seoul: Korea Institute of Child Care and Education.
- Öncü Çelebi, E. ve Ünlüler Özbay E. (2014). Erken çocukluk dönemindeki çocuklar için oyun. Ankara: Kök Yayıncılık.
- Özgen, Y. ve Aytuğ, A. (1992). Kullanıcı eğilimleri açısından çocuk oyun alanları ve araçları üzerine bir inceleme. Journal of the Faculty of Forestry Istanbul University, İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 42(2), 99-114.
- Ridgers, N. D., Stratton, G. and Fairclough, S. J. (2006). Physical activity levels of children during school playtime. Sports medici-ne, 36(4), 359-371.
- Sevinç, M. (2004). Erken çocukluk gelişimi ve eğitiminde oyun. İstanbul: Morpa Kültür.
- Tuğrul, B. (2015). Okul Öncesi Eğitimde Oyun. Ayşe Belgin Aksoy (Ed.), Oyunun gücü, s. 211-212. Ankara: Hedef.
- Turgut, H. Ve Yılmaz, S. (2010, Mayıs) Ekolojik temelli çocuk oyun alanlarının oluşturulması. III. Ulusal Karadeniz Ormancılık Kongresi Kitapçığı, 1618-1630.
- Yılmaz, S. Ve Bulut, Z. (2003). Kentsel mekânlarda çocuk oyun alanlarının yeri ve önemi: Erzurum örneği. Millî Eğitim Dergisi, 158, 43-59.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Research Article |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 15 Kasım 2019 |
| Kabul Tarihi | 11 Ocak 2019 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2019 |