Oyun Terapisiyle Bütünleştirilmiş Grupla Psikolojik Danışmanın İlkokul Öğrencilerinin Sosyal Kaygı Düzeylerine Etkisi

Yıl 2020, Cilt: 9 Sayı: 2, 695 - 708, 24.04.2020

Esra Teke Abdullah Sürücü

https://doi.org/10.33206/mjss.566539

Cited By: 4

Öz

Bu araştırmanın amacı, oyun
terapisiyle bütünleştirilmiş grupla psikolojik danışmanın ilkokul
öğrencilerinin sosyal kaygı düzeylerini azaltmadaki etkisinin incelenmesidir. Araştırmada,
deneme modellerinden öntest-sontest kontrol gruplu deneysel desen kullanılmıştır.
Bu araştırmanın çalışma grubunu, 2017-2018 eğitim öğretim yılında Konya İli
Selçuklu İlçesinde bulunan bir ilkokulun dördüncü sınıflarındaki öğrenciler
oluşturmaktadır. Araştırmanın başında, dördüncü sınıfa devam eden öğrencilere ÇSAÖ-Y
(Demir vd., 2000) uygulanmış, sosyal kaygı düzeyi en yüksek çıkan öğrenciler içinden yansız atama ile belirlenen sekiz
öğrenci deney grubunu, sekiz öğrenci de kontrol grubunu oluşturmuştur. Araştırmada, deney
grubuna sekiz grupla psikolojik danışma oturumu uygulanmıştır. Oturumlar sona
erdikten sonra deney ve kontrol gruplarına (ÇSAÖ-Y) son test olarak tekrar uygulanmıştır.
Deney
ve kontrol grubunun öntest-sontest puanları arasındaki farklılık ve deney
grubuna katılan öğrencilerin öntest ve izleme testi arasındaki farklılık
Wilcoxon İşaretli Sıralar Testi ile test edilmiştir. Deney ve kontrol grubu
öntest puanları ve sontest puanları arasındaki farklılık ise Mann Whitney U
Testi ile test edilmiştir. Yapılan analiz sonucunda kontrol grubunun
öntest-sontest puanları ile deney ve kontrol grubu öntest puanları arasında
anlamlı bir farklılık bulunamamıştır. Deney grubu öntest-sontest puanları ile
deney ve kontrol grubu sontest puanları arasında ise anlamlı bir farklılık
bulunmuştur. Deney grubu öntest ve izleme testleri arasında da anlamlı farklılık
bulunmuştur.

Anahtar Kelimeler

İlkokul öğrencileri, oyun terapisi, grupla psikolojik danışma

The Effects of Group Counseling Integrated with Play Therapy on Social Anxiety Levels of Children at Primary School

Öz

The aim of the study is to research the effect of group counseling integrated with play therapy on reducing the levels of social anxiety of primary school students. The study used an experimental “pretest-posttest” models. The research team of the study consists of fourth-grade pupil of elementary school located in the Selcuklu District of Konya Province of 2017-2018 academic year. At the beginning of the study, 8 pupils were applied to pupils with the highest level of social anxiety and were identified as an experimental group while another 8 were determined as the control group. All of them were pupils attending fourth grade ÇSAÖ-Y (Demir vd., 2000). In the study, eight groups of counseling sessions were applied to the experimental group. When the sessions were over, (ÇSAÖ-Y) the experimental and control groups were tested again. The difference between the scores before and after testing in the experimental and control groups, as well as the difference between the tests that passed the preliminary and subsequent tests, for students participating in the experimental group, were checked by Wilcoxon Signed Ranks Test. The difference between the scores before and after the experimental and control groups was tested by Mann-Whitney U-test. As a result of the analysis, no significant differences were found between the scores before and after testing the control group and the scores in the experimental groups. A significant difference was found between the scores obtained after testing in the experimental group and the scores after testing in the experimental and control groups. A significant difference was found between the preliminary tests in the experimental group and subsequent tests.

Anahtar Kelimeler

Primary School Students, Play Therapy, Group Counseling, Social Anxiety

Kaynakça

• 1. Albano, A. M., DiBartolo, P. M., Heimberg, R. G. ve Barlow, D. H. (1995). Social phobia: Diagnosis, assessment, and treatment. New York: The Guilford Press.
• 2. Antony, M. M. ve Swinson, R. P. (2017). The shyness and social anxiety workbook: Proven, step-by-step techniques for overcoming your fear. Oakland: New Harbinger Publications.
• 3. Baggerly, J. (2004). The effects of child-centered group play therapy on self-concept, depression, and anxiety of children who are homeless. International Journal of Play Therapy, 13(2), 31-51.
• 4. Bal, U., Çakmak, S. ve Uğuz, Ş. (2013). Anksiyete bozukluklarında cinsiyete göresemptom farklılıkları. Arşiv Kaynak Tarama Dergisi, 22(4), 441-459.
• 5. Bratton, S. C., Baggerly, J. N. ve Ray, D. C. (2010). Child-centered play therapy research. DC: American Psychological Association.
• 6. Burns, G. W. (2016). Çocuklar ve gençler için 101 tedavi edici öykü. Ankara: Nobel Yaşam.
• 7. Candan, S. (2017). 3-10 yaş arası gelişimsel problemleri olan çocuklarda çocuk merkezli oyun terapisinin etkisinin incelenmesi (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Atatürk Üniversitesi, Erzurum.
• 8. Çankaya, G. (2014). Çocukların oynadıkları oyunlara göre empati ve saldırganlık düzeylerinin incelenmesi (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). İstanbul Üniversitesi, İstanbul.
• 9. Çelik, M. (2017). Deneyimsel oyun terapisinin çocuk evlerinde kalmakta olan 3-10 yaş grubu çocukların çocukluk çağı travma sonrası duygusal stres düzeyine etkisinin incelenmesi (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Üsküdar Üniversitesi, İstanbul.
• 10. Demir, T., Eralp-Demir, D., Türksoy, N., Özmen, E. ve Uysal, Ö. (2000). Çocuklar için sosyal anksiyete ölçeğinin geçerlik ve güvenirliği. Düşünen Adam, 13(1), 42-48.
• 11. Doğanay, J. (1998). Anasınıfına devam eden çocukların ebeveynlerinin çocuk oyun ve oyuncakları hakkındaki görüşlerinin incelenmesi (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Ankara Üniversitesi. Ankara.
• 12. Eren-Gümüş, A. (2016). Sosyal kaygının benlik saygısına ve işlevsel olmayan tutumlara göre yordanması. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 3(26), 63-75.
• 13. Erkan, Z., Güçray, S. ve Çam, S. (2002). Ergenlerin sosyal kaygı düzeylerinin ana baba tutumları ve cinsiyet açısından incelenmesi. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 10(10), 64-75.
• 14. Gençer, A. A. ve Aksoy, A. B. (2016). Anne çocuk etkileşiminde farklı bir yaklaşım: Theraplay oyun terapisi. Psikiyatride Güncel Yaklaşımlar-Current Approaches in Psychiatry, 8(3), 244-254.
• 15. Gürleyen, B. (2016). Mentalization and symbolization and symbolization in psychodynamic play therapy process: An empirical investigation of the effect of mentalizing interventions on symbolic play and mentalization (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). İstanbul Bilgi Üniversitesi, İstanbul.
• 16. Halmatov, S. (2017). Oyun terapisinde pratik teknikler. Ankara: Pegem Akademi.
• 17. Karasar, N. (2009). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• 18. Knell, S. M. (2013). Bilişsel davranışçı oyun terapisi. C. E. Schaefer (Ed.), Oyun terapisinin temelleri içinde (ss. 313-328). (B.T. Özkaya, Çev.) Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
• 19. Koçkaya, S. (2016). Okul öncesi çocuklarının çekingenlik davranışları üzerine oyun terapisi uygulamalarının etkisi (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Dokuz Eylül Üniversitesi, İzmir.
• 20. La Greca, A. M., Dandes, S. K., Wick, P., Shaw, K. ve Stone, W. L. (1988). Development of the social anxiety scale for children: Reliability and concurrent validity. Journal of Clinical Child Psychology, 17(1), 84-91.
• 21. Landreth, G. L. (2012). Play therapy: The art of the relationship. New York: Routledge.
• 22. Leblanc, M. ve Ritchie, M. (2001). A meta-analysis of play therapy outcomes. Counselling Psychology Quarterly, 14(2), 149-163.
• 23. Özyürek, A. ve Demiray, K. (2010). Yurtta ve ailesi yanında kalan ortaöğretim öğrencilerinin kaygı düzeylerinin karşılaştırılması. Doğuş Üniversitesi Dergisi, 11(2), 247-256.
• 24. Rahmani, P. ve Moheb, N. (2010). The effectiveness of clay therapy and narrative therapy on anxiety of pre-school children: A comparative study. Procedia Social and Behavioral Sciences, 5, 23-27.
• 25. Robinson, S. (2011). What play therapists do within the therapeutic relationship of humanistic/non-di rective play therapy. Pastoral Care in Education Aquatic Insects, 29(3), 207-220.
• 26. Saltık, N. (2018). Kadın konukevlerinde kalan çocuklarda oyun terapisinin sosyal beceri ve problem davranışlara etkisinin incelenmesi (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Ankara yıldırım Beyazıt Üniversitesi, Ankara.
• 27. Sapmaz, F. (2011). Bilişsel davranışçı yaklaşıma dayalı grupla psikolojik danışmanın sosyal anksiyete, reddedilme duyarlılığı ve kişilerarası duyarlılık üzerine etkisi (Yayınlanmamış Doktora Tezi). Sakarya Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Sakarya.
• 28. Schaefer, C. E. ve Drewes, A. A. (2010). The therapeutic powers of play and play therapy. A. A. Drewes ve C. E. Schaefer (Eds.). School based play therapy (pp. 3-16). New Jersey: John Wiley & Sons, Inc.
• 29. Schaefer, C. E. ve Drewes, A. A. (2013). Oyunun ve oyun terapisinin terapötik güçleri. C. E. Schaefer (Ed.), Oyun terapisinin temelleri içinde (ss. 15-25). (B.T. Özkaya, Çev.) Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
• 30. Schottelkorb, A. A., Swan K. L., Jahn, L., Haas, S. ve Hacker, J. (2015). Effectiveness of play therapy on problematic behaviors of preschool children with somatization. Journal of Child and Adolescent Counseling, 1(1), 3-16.
• 31. Sertelin-Mercan, Ç. (2007). Bilişsel- davranışçı yaklaşımla bütünleştirilmiş sosyal beceri eğitiminin ergenlerin sosyal kaygı düzeyine etkisi (Yayınlanmamış Doktora Tezi). İstanbul Üniversitesi, İstanbul.
• 32. Sezici, E. (2013). Okul öncesi çocuklarda oyun terapisinin sosyal yetkinlik ve davranış yönetimine etkisi (Yayınlanmamış Doktora Tezi). Marmara Üniversitesi, İstanbul.
• 33. Shen, Y. J. (2002). Short-term group play therapy with Chinese earthquake victims: Effects on anxiety, depression and adjustment. International Journal of Play Therapy. 11(1), 43-63.
• 34. Teber, M. (2015). Çocuk merkezli oyun terapisinin çocuklarda görülen davranış sorunlarının çözümüne etkisi (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Hasan Kalyoncu Üniversitesi, Gaziantep.
• 35. Wakaba, Y. (1983). Group play therapy for Japanese children who stutter. Journal of Fluency Disorders, 8, 93-118.
• 36. Yıldız, C. (2015). Oyun terapisiyle bütünleştirilmiş grup terapisinin çocukların utangaçlık düzeylerine etkisi (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Beykent Üniversitesi, İstanbul.
• 37. Yılmaz, G. (2013). Ergenlerde mobil telefon bağımlılığının sosyal anksiyeteye etkisinin bazı değişkenlere göre incelenmesi (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Nişantaşı Üniversitesi, İstanbul.
• 38. Yılmaz, B. Ş. ve Duy, B. (2013). Psiko-eğitim uygulamasının kız öğrencilerin benlik saygısı ve akılcı olmayan inançları üzerine etkisi. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 4(39), 68-81.
• 39. Zorlu, A. (2016). Yönlendirici olmayan oyun terapisinin dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu belirtili çocukların duygu ve davranışları üzerindeki etkisinin incelenmesi (Yayınlanmamış Doktora Tezi). İstanbul Üniversitesi, İstanbul.