CURATORIAL PRACTICES OF COLLABORATIVE PRINT WORKSHOPS

Yıl 2023, , 634 - 648, 12.12.2023

Doğu Gündoğdu

https://doi.org/10.20488/sanattasarim.1403937

Öz

Collaborative print studios are important institutions that allow artists to have access to print studios with
high setup and operational costs and, if necessary, to produce contemporary prints in the presence of a master
printmaker. Specifically, in Europe, there are many private collaborative print studios. One of the working
models preferred by private collaborative print studios is publishing. Studios working with the publishing
model generally earn money by selling the prints they produce in collaboration with the artists they invite.
Private collaborative print studios need special curatorial studies to make sustained sales and to create a
good collection by protecting the delicate paper works from environmental factors. Activities such as signing
the prints by numbering, printing the studio chops on the prints, preparing the certificates of the produced
prints, archiving the prints in a systematic way, protecting the prints from environmental factors in a healthy
way, packing, transporting, and framing the prints, and organizing presentations and exhibitions. It creates
the basic curatorial practices needed by print studios. In this article, basic curatorial practices that private
collaborative print studios may need are defined by reviewing the literature, and these practices were examined
based on experiences and observations at Dou Print Studio, which is the only current private collaborative
lithography studio in Turkey, located in Ankara. This study aims to contribute to the printmaking culture
in Turkey, and to present an information source that guides Turkish print studios, art galleries, and print
collectors on informing ethical standards of prints and preserving prints.

Anahtar Kelimeler

Printmaking, Collaborative print workshop, Curatorial practices

İŞBİRLİKÇİ BASKI ATÖLYELERİNİN KÜRATORYAL PRATİKLERİ

Öz

İşbirlikçi baskı atölyeleri, sanatçıların yüksek kurulum ve işletme maliyetleri olan baskı atölyelerine erişim
imkânı bulmalarına ve gerekirse bir usta baskıcı eşliğinde çağdaş baskı üretmelerine olanak veren önemli
kurumlardır. Özellikle Avrupa’da pek çok özel işbirlikçi baskı atölyesi bulunmaktadır. Özel işbirlikçi baskı
atölyelerinin tercih ettiği çalışma modellerinden biri de yayımcılıktır. Yayımcılık modeli ile çalışan atölyeler
genellikle davet ettiği sanatçılarla işbirliği içerisinde ürettiği baskıları satarak kazanç elde etmektedir. Özel
işbirlikçi baskı atölyelerinin sürdürülebilir satışlar yapabilmesi ve narin yapıda olan kâğıt işlerin çevresel
faktörlerden doğru şekilde korunarak, iyi bir koleksiyon oluşturulabilmesi için özel küratoryal çalışmalara
ihtiyaç duyulmaktadır. Baskıların sanatçı tarafından numaralandırılarak imzalanması, baskılara atölye
damgasının basılması, üretilen baskıların sertifikalarının hazırlanması, baskıların sistematik bir biçimde
arşivlenmesi, baskıların sağlıklı bir biçimde çevresel faktörlerden korunması, baskıların gerekli durumlarda
doğru şekilde paketlenerek nakledilmesi, baskıların çerçevelenmesi, sunum ve sergilerin organize edilmesi
gibi faaliyetler özel işbirlikçi baskı atölyelerinin ihtiyaç duyduğu temel küratoryal pratikleri oluşturur. Bu
makalede özel işbirlikçi baskı atölyelerinin ihtiyaç duyabileceği temel küratoryal pratikler alanyazın taraması
yapılarak tanımlanmış ve bu pratikler Ankara’daki Türkiye'nin güncel tek özel işbirlikçi litografi atölyesi olan
Dou Print Studio’daki deneyimlere ve gözlemlere dayalı olarak incelenmiştir. Bu çalışma ile Türkiye’deki baskı
resim kültürüne katkı sağlayacak ve Türkiye’deki baskı atölyelerini, sanat galerilerini ve baskı koleksiyonerlerini
baskıların etik standartları hakkında bilgilendirecek ve baskıların korunmasına yönelik bilinçlendirecek bir
kaynak oluşturmak amaçlanmıştır.

Anahtar Kelimeler

Baskı resim, İşbirlikçi baskı atölyesi, Küratoryal pratikler

Kaynakça

• Anthreasian, G. Z. ve Adams, C. (1971). The Tamarind Book of Lithography; Art and Techniques. Harry N. Abrams. New York.
• Colby, K. M. (1992). A suggested exhibition policy for works of art on paper. Journal of the International Institute for ConservationCanadian Group: J. IIC-CG, 17, 3-11.
• Devon, M., Lagattuta, B. ve Hamon, R. (2008). Tamarind techniques for fine art lithography. Harry N Abrams Incorporated.
• Dolloff, F. W. ve Perkinson, R. L. (1975). How to care for works of art on paper. Museum of Fine Arts.
• Glaser, R. J. ve Zenetou, A.A. (1996). Museums: A Place to Work Planning Museum Careers. 2. bs. New York: Routledge.
• Grabowski, B. Fick, B. (2009). Printmaking: A Complete Guide to Materials & Processes. Laurence King Publishing Ltd. London. International Organization of Standardization (1994). ISO9706: 1994.
• Laidler, P.A. (2011). Collaboratıve Dıgıtal And Wıde Format Prıntıng: Methods And Consıderatıons For The Artıst And MasterPrınter. Yayımlanmamış Doktora Tezi, University of the West of England, Bristol, Faculty of Creative Arts, Humanities and Education.
• Ross, J., Romano, C. ve Ross, T. (2009) The Complete Printmaker. Simon and Schuster.
• Stobart, J., (2013). Printmaking for Beginners. A & C Black Publishers. London.
• Von Bismarck, B. (2004). Curating. MIB–Men in Black: Handbook of Curatorial Practice.
• White, L. M. (2002). Printmaking as therapy: Frameworks for freedom. Jessica Kingsley Publishers.
• Zigrosser, C. ve Gaehde, C.M. (1965). A Guide to the Collecting and Care of Original Prints. Crown Publishers. New York.