Yeni Medya ve Siyasal İletişim: İktidar Partisi ve Ana Muhalefet Partisi Liderlerinin Twitter Kullanımları

Yıl 2021, Cilt: 1 Sayı: 2, 179 - 208, 30.11.2021

Uğur Özçakır

Öz

Kullanıcı profilini gün be gün arttıran sosyal medya platformları, kendi içerisinde barındırdığı çeşitlilik ve farklılıklar sebebi ile bu platformları kullananların ihtiyaçlarına cevap vermektedir. Toplumsal hayatın vazgeçilmez bir unsuru haline gelen sosyal medya platformları, siyasal iletişim açısından da oldukça önem arz etmektedir. Bu çalışmada, yeni medyada siyasal iletişim olgusuyla, iktidar ve ana muhalefet partisi liderlerinin Mart 2019 Yerel Seçimleri kampanyasında 1 Mart – 31 Mart 2019 tarihleri arasında Twitter’da attıkları mesajlar incelenmiştir.
Siyasal seçim kampanyalarında oldukça etkili bir iletişim aracı olan sosyal medya platformları sayesinde; partiler, parti liderleri ve adaylar yaptıkları medya çalışmaları ve anlık bildirimlerle hem topluma bilgi verme hem de toplum bileşenleriyle bire bir iletişim kurma imkânına erişmiş olmaktadırlar. Çalışmada siyasal iletişim kapsamında nitel araştırma yöntemlerinden içerik analizi tekniğinden faydalanılmıştır. Gözlemden ziyade çözümlemeye dayanan içerik analizi, elde edilmiş verileri özetleyerek standardize etmeye, karşılaştırma yapmaya veya başka bir şekle dönüştürmeye yarayan bir yöntemdir.
Yapılan çalışmada siyasi parti liderlerinin, Twitter’ı kullanım yoğunlukları, attıkları tweetlerin içeriğinin neler olduğu ve tweetlerinin etkileşim düzeyi (mention, retweet ve beğeni sayıları) açısından analiz edilmeye çalışılmıştır. Bu bağlamda 2019 yerel seçiminde en çok oyu alan ilk iki siyasi parti lideri temel alınmıştır. Adalet ve Kalkınma Partisi (AKP) Genel Başkanı ve Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan ve Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’nun 01.03.2019 - 31.03.2019 tarihleri aralığında Twitter hesapları analiz edilmiş ve elde edilen veriler incelenmiştir.

Anahtar Kelimeler

sosyal medya, twitter, yerel seçim, siyasal iletişim, siyasi liderler

Kaynakça

• Arıcı, A, (2015). Yeni Medya Çağında Siyasal İletişim: Siyasi Partilerin ve Siyasi Parti Liderlerinin Sosyal Medya Performansları Üzerine Araştırma. Pazarlama ve Pazarlama Araştırmaları Dergisi. Ocak 2015, Sayı: 15, ss. 49-67.
• Akgün, B. (2008). Küreselleşme, Bilgi Toplumu ve E-Demokrasi. (Editör), Zülfikar Damlapınar, Medya ve Siyaset, Konya: Eğitim Kitabevi, s.165-186.
• Akyıldız, F. ve Negiz, N. (2012). Yerel Seçimlerde Seçmenin Tercihi Üzerinde Aday İmajının Etkisi: Uşak Örneği. Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. Yıl: 2012/1, Sayı:15.
• Atabek, N. (1998). Gündem Belirleme Yaklaşımı. İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi. Sayı: 7, 155-174.
• Aziz, A.(2013). Siyasal İletişim (4. Baskı). Nobel Yayınları.
• Balcı, Ş; Tarhan, A ve Bal, E. (2013). Medya ve Siyasal Katılım. Literatürk Akademi.
• Barlas, N. (2018).Siyasal İletişimde Dijitalleşme: 24 Haziran 2018 Cumhurbaşkanlığı Seçimleri Üzerine Karşılaştırmalı Bir Twitter Analizi(Yüksek Lisans Tezi). Kadir Has Üniversitesi Lisansüstü Eğitim Enstitüsü, İletişim Bilimleri Anabilim Dalı.
• Bingöl, U. ve Yılmaz, U. (2017). T.C. Cumhurbaşkanı İle Siyasi Parti Liderlerinin Resmi Twitter Hesaplarının Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi Referandumu Kapsamında Nitel Analizi. Uluslarası Ekonomik Araştırmalar Dergisi, Haziran 2017, Cilt:3, Sayı:2.
• Castells, M. (2012) Ağ Toplumunda İletişim, İktidar ve Karşı İktidar, Yeni Medya Üzerine. Akdeniz Üniversitesi İletişim Araştırma ve Uygulama Merkezi.
• Cohen, B.C. (1963). The Press and Foreign Policy. Princeton, NJ: Princeton University Pres.
• Çağlar, N; Köklü, P.H. (2017). Yeni Medyanın Siyasal İletişim Aracı Olarak Kullanımı: Siyasal Partilerin Resmî Web Sitelerine Yönelik Bir Araştırma. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi, Cilt:5, Sayı:1, Mart 2016.
• Çankaya, E. (2008). İktidar Bu Kapağın Altındadır. BoyutYayıncılık.
• Dahlberg, L. (2007). The Internet and Discursive Exclusion: From Deliberative to Agonistic Public Sphere Theory. (Editörler), Lincoln Dahlberg ve Eugenia Siapera. Radical Democracy and the Internet. New York: Palgrave Macmillan, s.128-147.
• Dilber, F. (2018). Siyasette Sosyal Medyanın Rolü: AKP, CHP VE MHP’nin Sosyal Medyanın Kullanım Düzeylerinin Karşılaştırılması, Middle Black Sea Journal of Communication Studies. 2018. 3(2): 54-66.
• Demirhan K. (2017). Yeni Medyada Siyasal İletişim Sürecinin Kavramsallaştırılmasında Alternatif Modeller: Müzakereci ve Agonistik Demokrasi Yaklaşımları, Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi,5(1):174-174.
• Doğu, B; Özçetin, B; Bayraktutan, G; Binark, M; Çomu, T; Aydemir, A. T; İslamoğlu, G. (2014). Siyasetin Yeni Hali: Vaka-İ Sosyal Medya. Kalkedon Yayınları.
• Edman, H. (2010). Twittering to the Top: A Content Analysis of Corporate Tweets to Measure Organization-public Relationships. Louisiana State University, 2010.
• Erdoğan, İ. (2003). Pozitivist Metodoloji. Erk Yayınları.
• Finlayson, A. (2009). Rhetoric and Radical Democratic Political Theory. (Editörler), Adrian Little ve Moya Lloyd. The Politics of Radical Democracy, UK: Edinburgh University Press, s.13-32.
• Gençalp, B. (2019). Siyasal İletişimde Yeni Medya Kullanımı: 24 Haziran 2018 Genel Seçimleri E-Miting Örneği (Yüksek Lisans Tezi). İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Halkla İlişkiler ve Tanıtım Anabilim Dalı.
• Genel, M. G. (2012). Siyasal İletişim Kampanyalarında Sosyal Medyanın Kullanımı (12 Haziran 2011 Seçimleri “Twitter” Örneği). The Turkish Online Journal of Design, Art and Communication - TOJDAC October 2012 Volume 2 Issue 4.
• Güngör, N. (2013). İletişim Kuramlar ve Yaklaşımlar. Siyasal Kitabevi.
• Güz, N. (2005). Haberde Yönlendirme ve Kamuoyu Araştırmaları. Nobel Yayınları.
• Kalkan, V. D., Keskin, H. ve Akgün, A. E. (2002). İnternet ve Siyasal Yaşam: Literatür Değerlendirmesi ve Bir Sentez Arayışı. VIII. Türkiye’de İnternet Konferansı Bildirileri, 19-21 Aralık 2002.
• Kılıçaslan, E. (2008). İdeoloji ve Medya İlişkisi. Kriter Yayınları.
• Kuyucu, M. (2013). Yeni İletişim Aracı Olarak Sosyal Medya ve Sosyal Ağlar Üzerine Bir Güncelleme, (Editörler) Mihalis Kuyucu ve Tüba Karahisar. Yeni İletişim Teknolojileri ve Yeni Medya, İstanbul: Zinde Yayıncılık, S. 114-150.
• Laclau, E. ve Mouffe, C. (2010). Hegemonya ve Sosyalist Strateji, (Çev: Ahmet Kardam). İstanbul: İletişim Yayınları.
• Manovich, L. (2001). The Language Of New Media. Cambridge: Massachusetts Institute Of Technology.
• Metin, O. (2010). “Sosyal Politika Açısından Akp Dönemi: Sosyal Yardım Alanında Yaşananlar”. Çalışma ve Toplum, 28(1), Ss. 179-200.
• Mouffe, C. (2010). Siyasal Üzerine (Mehmet Ratip, Çev.).: İletişim Yayınları.
• Mutlu, E. (2004). İletişim Sözlüğü. Bilim-Sanat Yayınları.
• Oktay, M. (2002). Politikada Halkla İlişkiler. Derin Yayınları.
• Ölçer, N. (2016). 1 Kasım 2015 Genel Seçimleri Örneğinde Siyasi Parti Liderlerinin Twitter Kullanım Pratikleri. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi, Cilt:4, Sayı:2, Eylül 2016.
• Özer, M. A. (2014). Siyasal İletişimin Etkinliğinde Algılama Yönetiminin Rolü. HAK-İŞ Uluslararası Emek ve Toplum Dergisi ©, Cilt: 3, Yıl: 3, Sayı: 7 (2014/3) ISSN: 2147-3668
• Öztürk, İ. (2014). Siyasal İletişim Aracı Olarak Sosyal Medya: 2012 Amerikan Başkanlık Seçimlerinde Twitter Kullanımı Üzerine Bir Araştırma. (Editör) İdil Sayımer. Yeni Medya Araştırmaları, Literatürk Academia, s. 399-436.
• Shaw, D. L. ve McCombs, M. E. (1977). The Emergence of American Political Issues: The Agenda-Setting Function of thePress. St. Paul: West, 1977).
• Simons, J. (2005). The Radical Democratic Possibilities of Popular Culture. (Editörler); Lars Tonder ve Lasse Thomassen. Radical Democracy, Manchester: Manchester University, s,149-166.
• Şen, A. (2005). 24 Ocak Kararlarının Siyasal Ekonomisi: 1980’li Yıllardaki Reformlar Sürecinin Ekonomik Gelişmeleri, İç ve Dış Siyasal Faktörlerle Etkileşimi. (Ed. S. Bakan,
• A. Küçük, A. Karadağ), 21. Yüzyılın Eşiğinde Türkiye’de Siyasal Hayat, Bursa: Aktüel Yayınları, Ss. 1165-1196.
• Şener, G., Emre, P. Ö. ve Akyıldız, F. (2015). Türkiye’de Sosyal Medyanın Siyasi Katılıma Etkileri. CIU Folklor/Edebiyat,Cilt:21, Sayı:83, 2015/3.
• Tereci, A. (2017). Siyasi Partilerin Y Nesli ile Bağ Kurmada Sosyal Medya Kullanımı Üzerine Bir Çalışma (Yüksek Lisans Tezi). Doğuş Üniversitesi veri tabanından erişildi.
• Thompson, J. B. (1995). The Media And Modernity: A Social Theory Of The Media, California: Stanford University Press.
• Timisi N. (2003) Yeni İletişim Teknolojileri ve Demokrasi, Dost Kitabevi, Ankara,
• Tocci, R. J.; Widmer, N. S.; Moss, G. L. (2007). Digital Systems: Principles And Applications. New Jersey: Pearson Education Ltd.
• Toprak, Ö. ve Küçük, O. (2016). Siyasi Partilerin Sosyal Medya Kullanımı: Başbakan Ahmet Davutoğlu Facebook Resmi Sayfası Örneği. İstanbul Gelişim Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Ekim 2016, 3(2):101.
• Türk, M. S. (2014). Sosyal Medya Nedir. Kamu’da Sosyal Politika Dergisi, Yıl:8, Sayı 27, Nisan-Mayıs-Haziran 2014.
• We Are Social. (2020). Digital In 2020.https://wearesocial.com/digital-2020
• Williams, B. A. (2003). “The New Media Environment, Internet Chatrooms, And Public Discourse After 9/11” War And The Media – Reporting Conflict 24/7, (Ed. Daya Kishan Thussu, Des Freedman), London: Sage Publications.
• Wolton, D. (1991). Medya Siyasal İletişimin Zayıf Halkası. Birikim (30), 51-58.
• Yalın, B. (2006). Siyasal İletişimin Reklam Boyutuna İlişkin Kuramsal Bir İnceleme. İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 25, s, 169- 180.
• Yetkin, B. (2019). 2019 Yerel Seçimlerinde Adayların Twitter Kullanımı. Hacettepe Üniversitesi İletişim Fakültesi Kültürel Çalışmalar Dergisi, 2019, 6(2): 382-405.
• Yılmaz, S. H. (2007). İdris Küçükömer’in Siyasal Tezleri Bağlamında Akp ve Chp Parti Programlarının Analizi. Selçuk İletişim Dergisi, 5(1), Ss. 156-173.
• Yüksel, E. (2007). Kamuoyu Oluşturma ve Gündem Belirleme Kavramları Nerede Kesişmekte, Nerede Ayrılmaktadır. Sosyal Bilimler Dergisi, No 1, 571-586.