DÜZELTME: AKTİF ÖĞRENME TEMELLİ FEN VE TEKNOLOJİ DERSİ ETKİNLİKLERİNİN 5. SINIF ÖĞRENCİLERİN PROBLEM ÇÖZME BECERİLERİ ÜZERİNDEKİ ETKİSİ

Yıl 2021, Cilt: 9 Sayı: 2, 403 - 419, 30.12.2021

Sevim Camuzcu Aşiroğlu Kemal Duruhan

Öz

Bu araştırmanın amacı ilköğretim 5. sınıf Fen ve Teknoloji dersinde aktif öğrenme temelli etkinliklerin öğrencilerin problem çözme becerilerine etkisini incelemektir. Araştırmada “kontrol gruplu öntest-sontest modeline” uygun deneysel bir çalışma yürütülmüştür. Deney grubuna aktif öğrenme temelli etkinlikler uygulanmış, kontrol grubuna ise mevcut MEB programı uygulanmıştır. Araştırma 2012 – 2013 öğretim yılında Cemil Türker İlköğretim Okulu bünyesinde yer alan iki 5. sınıfta 19 deney, 20 kontrol grubu olmak üzere 39 öğrenci üzerinde gerçekleştirilmiştir. Deney ve kontrol gruplarına “Problem Çözme Becerisi Testi” uygulanmıştır. Araştırma süresince problem çözme becerisi testinden elde edilen veriler, aritmetik ortalama ve standart sapma değerleri betimsel olarak verildikten sonra bağımsız gruplarda "t" testi ve tek faktörlü ANCOVA testi ile analiz edilmiştir. Sonuç olarak, problem çözme becerisi sontest puanları açısından, aktif öğrenme yaklaşımının uygulandığı deney grubunun problem çözme becerisi ı sontest puanlarının aritmetik ortalaması MEB programının uygulandığı kontrol grubunun problem çözme becerisi puanlarından anlamlı düzeyde daha yüksek olduğu bulunmuştur. (Dergimizin 2015 yılı 5. sayısında 115-132 sayfa aralıklarında yayımlanan "Aktif Öğrenme Temelli Fen ve Teknoloji Dersi Etkinliklerinin 5. Sınıf Öğrencilerin Problem Çözme Becerileri Üzerine Etkisi" başlıklı makale; Dr. Sevim Aşiroğlu'nun Prof Dr. Kemal Duruhan danışmanlığında Temmuz 2014 tarihinde İnönü Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü'nde hazırladığı "Aktif Öğrenme Temelli Fen ve Teknoloji Dersi Etkinliklerinin 5. Sınıf Öğrencilerin Problem Çözme Becerileri ve Başarıları Üzerindeki Etkisi" başlıklı doktora tezinden türetilmiştir. Makalede çalışmanın ilgili doktora tezinden üretildiği sorumlu yazar Sevim Aşiroğlu tarafından sehven belirtilmemiştir.)

Anahtar Kelimeler

Aktif Öğrenme, Problem Çözme Becerisi, Fen Öğretimi

Kaynakça

• Acar, B. (2008). Lise kimya “Asitler ve Bazlar” konusunda yapılandırmacılığa dayalı bir aktif öğrenme uygulaması. Doktora tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İzmir.
• Açıkgöz, K. Ü. (2008). Aktif öğrenme. İzmir: Eğitim Dünyası Yayınları.
• Aydın, Z. (2001). İlköğretim 6. sınıf matematik dersinde kullanılan aktif öğrenme temelli etkinliklerin öğrencilerin matematik dersine karşı tutumlarına, akademik başarı ve yaratıcı düşünme düzeylerine etkisi, Yüksek Lisans Tezi, Gaziantep Üniversitesi.
• Baytekin, Ç. (2001). Ne, niçin, neden öğretiyoruz ve öğreniyoruz? Ankara: Anı Yayıncılık.
• Bilen, M. (1999). Plandan uygulamaya öğretim. Ankara: Anı Yayıncılık. Bingham, A. (1998). Çocuklarda problem çözme yeteneklerinin geliştirilmesi (çev. A.F. Oguzhan). İstanbul: Milli Egitim Basımevi.
• Büyüköztürk, Ş. (2010), Sosyal bilimler için veri analizi el kitabı, Ankara: Pagema Büyüköztürk, Ş. Çokluk Ö. ve Köklü, N. (2010). Sosyal bilimler için istatistik. Ankara: Pagema
• Davidson E ve Sternberg, J. (2003). The psychology of problem solving. Cambridge,. England: Cambridge University Press.
• Dewey, J. (1996) Demokrasi ve eğitim, Çev. Tahsin Yılmaz, İzmir: Ege Üniversitesi Yayınları
• Dewey, J. (1997). How we think? New York: Prometheus Books.
• Dewey, J. (2007), Democracy and education, Teddington: The Echo Library. Duruhan, K. (2002). Öğrenme-öğretme süreçleri ve aktif öğretim yöntemleri, Eurasian Journal of Educational Research, s.8
• Duruhan, K. ( 2006), Felsefe ve eğitim. Editör: Adem Solak, Ankara: Hegem Yayınları.
• Erdem, E. (2006). Probleme dayalı öğrenmenin, öğrenme ürünlerine, problem çözme becerilerine ve özyeterlik algı düzeylerine etkisi, Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Eğitim Bilimleri Anabilim Dalı Eğitim Programları ve Öğretim Bilim Dalı.
• Erden, M. (2004). Eğitimde Program Değerlendirme. Ankara: Anı Yayıncılık
• Güler, N. (2012). Eğitimde ölçme değerlendirme. Ankara: Pagema.
• Hertzog, N. B. (2009). Problem solving. Barbara Kerr ve Barbara Wells (Edt.) California: Sage Publications.
• Kartal, T. (2007). İlköğretim fen bilgisi öğretiminde aktif öğrenme yönteminin öğrencilerin başarılarına, tutumlarına ve hatırda tutmalarına etkisi. Yüksek lisans tezi, Selçuk Üniversitesi, Konya Koç, G. (2002). Yapılandırmacı öğrenme yaklaşımının duyuşsal ve bilişsel öğrenme ürünlerine etkisi. Doktora Tezi, Hacettepe Üniversitesi, Ankara.
• Kutlu, Ö., Doğan, C. D. ve Karakaya, İ. (2010). Öğrenci başarısının belirlenmesi performansa ve portfolyoya dayalı durum belirleme ölçme değerlendirme uygulamaları. Ankara: Pagema.
• Küçükahmet , L. (2002). Öğretim ilke ve yöntemleri. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• Kültekin, S. (2006). Bilgi toplumu ve eğitim programları. Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Eğitim Bilimleri Anabilim Dalı, Yüksek Lisans Tezi. Balıkesir.
• Mala , N. (2011). Cumhuriyetten günümüze ilköğretim programlarının faydacı ve ilerlemeci ekole uygunluğu bakımından değerlendirilmesi. İnönü Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü Eğitim Bilimleri Ana Bilim Dalı. Doktora Tezi. Malatya.
• MEB. (2004). İlköğretim Fen ve Teknoloji dersi (4-5. Sınıflar) öğretim programı. Ankara: Talim Terbiye Kurulu Başkanlığı.
• MEB (2007). Eğitimi araştırma ve geliştirme dairesi başkanlığı, PISA 2006 uluslararası öğrenci başarılarını değerlendirme programı ulusal ön raporu.
• http://yegitek.meb.gov.tr/dosyalar%5Cdokumanlar%5Culuslararasi/pisa_ 2006_ulusal_on_raporu.pdf adresinden 3.11.2012’de alındı MEB. (2009). İlköğretim hayat bilgisi dersi öğretim programı ve kılavuzu. Ankara: Milli Eğitim Yayınevi.
• Öztürk, M. (2008), John Dewey’in eğitim felsefesi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Felsefe Anabilim Dalı, Yüksek Lisans Tezi, İstanbul,
• Palut, Z. Ö. (2006). Fen öğretiminde aktif öğrenmenin kavram yanılgılarını gidermeye etkisi. Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü İstanbul.
• Polya, G. (1997). Nasıl çözmeli? (çev. F. Halatçı). İstanbul: Sistem Yayıncılık.
• Sezgin, E. (2011). Problem çözme becerisi ölçeğinin geliştirilmesi. Ankara üniversitesi, Eğitim bilimleri Enstitüsü, Yüksek lisans tezi, Ankara
• Solak, A., Tozlu , N., Ömerustaoğlu, A. ve Duruhan, K. (2006). Felsefe ve eğitim. Ankara: Romantik kitap.
• Şencan, H. (2005). Sosyal ve duyuşsal ölçümlerde güvenirlik ve geçerlik. Ankara: Seçkin Kitapçılık.