A Comparative Analysis of Teacher Education Undergraduate Programs and the Sub-Dimension of Teaching Profession Knowledge “Turkey and Singapore”

Yıl 2021, Cilt: 19 Sayı: 1, 182 - 218, 25.06.2021

Nevriye Yazçayır , Nilay Yıldırım

Öz

The aim of the study, within the scope of the teacher education systems in Turkey and Singapore, is to compare the structure and dimensions of the teacher training curriculum and professional teaching knowledge (PTK) curriculum of the two countries. It is, therefore, a comparative education research. In the research, the document analysis method was used to analyze and compare documents about the curricula of the two countries. The data obtained were analyzed by using descriptive analysis, one of the qualitative data analysis methods. According to the findings obtained from the research, while the 93 teacher training faculties undertake teacher training in Turkey, Singapore National Institute of Education has undertaken this task alone. The education period is four years in both countries. It was found that Turkey's curriculum included only the objectives and content dimensions, but, in Singapore's curriculum, all four dimensions were included. Turkey's teacher training curricula had three competence areas. In Singapore, courses were included in an integrated manner, with eight fields of study. In Singapore, teacher candidates were trained with effective curriculum knowledge. It was seen that the teaching practice was included too much in Singapore’s teacher training curriculum from first grade to fourth grade. It was also seen that the course of teaching practice in Turkey was included only in undergraduate programs of recent years.

Anahtar Kelimeler

Teacher Training, Curriculum Development, Curriculum Evaluation, Comparative Education

Öğretmen Yetiştirme Lisans Programları ve Öğretmenlik Meslek Bilgisi Alt Boyutunun Karşılaştırmalı Analizi “Türkiye ve Singapur"

Öz

Araştırmanın amacı Türkiye ve Singapur’daki öğretmen yetiştirme sistemi kapsamında, iki ülkenin öğretmen yetiştirme eğitim programları ve öğretmenlik meslek bilgisi (ÖMB) öğretim programlarının yapı ve boyutlarını karşılaştırmaktır. Bu nedenle karşılaştırmalı bir eğitim araştırmasıdır. Araştırmada iki ülkenin programları hakkındaki dokümanların analiz edilip karşılaştırılmasında doküman analizi yöntemi kullanılmıştır. Ulaşılan veriler, nitel veri analiz yöntemlerinden betimsel analiz kullanılarak çözümlenmiştir. Araştırmadan elde edilen bulgulara göre Türkiye’de öğretmen yetiştirme görevini eğitim fakülteleri üstlenirken Singapur’da bu görevi tek başına Ulusal Eğitim Enstitüsü üstlenmiştir. İki ülkede de öğrenim süresi dört yıldır. Türkiye’nin öğretmen yetiştirme eğitim programında sadece hedef ve içerik boyutunun yer aldığı, Singapur’un eğitim programında ise dört boyutun da bulunduğu saptanmıştır. Türkiye’nin öğretmen yetiştirme eğitim programında üç yeterlik alanı bulunmaktadır. Singapur’da ise sekiz çalışma alanına yer verilerek dersler birbirleriyle kaynaşıklık içerisinde ele alınmıştır. Singapur’da öğretmen adayları etkili bir program bilgisine de sahip olarak yetişmektedirler. Singapur öğretmen yetiştirme programında birinci sınıftan dördüncü sınıfa kadar öğretmenlik uygulamalarına çok fazla yer verildiği görülmektedir. Türkiye’de öğretmenlik uygulamaları derslerine programların sadece son yıllarında yer verildiği görülmektedir.

Anahtar Kelimeler

Öğretmen Yetiştirme, Program Geliştirme, Program Değerlendirme, Karşılaştırmalı Eğitim

Kaynakça

• Akbaba, U. (2014). Türkiye-Litvanya eğitim sistemlerine karşılaştırmalı genel bir bakış. e-Kafkas Eğitim Araştırmaları Dergisi, 1(2), 75-86.
• Aksoy, E. (2013). A.B.D (New York), Finlandiya, Singapur ve Türkiye’de öğretmen eğitimindeki dönüşümler (2000-2010). (Doktora tezi). https://tez.yok.gov.tr sayfasından erişilmiştir.
• Aksoy, E., & Gözütok, D. (2014). Amerika Birleşik Devletleri, Finlandiya, Singapur ve Türkiye’de öğretmen eğitimindeki dönüşümler. Eğitim Bilimleri ve Uygulama, 13(25), 23-46.
• Alkan, C., & Hacıoğu. F. (1997). Öğretmenlik uygulamaları. Ankara: Alkım.
• Aras, S., & Sözen, S. (2012). Türkiye, Finlandiya ve Güney Kore’de öğretmen yetiştirme programlarının incelenmesi. X. Ulusal Fen Bilimleri ve Matematik Eğitimi Kongresi’nde sunulmuş bildiri. Niğde Üniversitesi, 27-30 Haziran 2015, Niğde.
• Atar, H. Y. (2014). Öğretmen niteliklerinin TIMSS 2011 fen başarısına çok düzeyli etkileri. Eğitim ve Bilim Dergisi, 39(172), 121-137.
• Auguste, B., Kihn, P., & Miller, M. (2010). Closing the talent gap: Attracting and retaining top third graduates to careers in teaching. McKinsey & Company. http://mckinseyonsociety.com/downloads/reports/Education/Closing_the_talent_gap.pdf sayfasından erişilmiştir.
• Aykaç, N. K., & Bilgin, H. H. (2014). Türkiye’de ve bazı Avrupa Birliği ülkelerindeki öğretmen yetiştirme uygulamalarının karşılaştırılmalı olarak incelenmesi (Almanya, Finlandiya, Fransa, İngiltere ve Türkiye Örneği). Turkish Studies: International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 9(3), 279-292.
• Bakioğlu, A., & Göçmen. G. (2014). Singapur eğitim sistemi. A. Bakioğlu (Ed.), Karşılaştırmalı eğitim yönetimi içinde, (s. 127-155). Ankara: Nobel.
• Balcı, A. (2006). Sosyal bilimlerde araştırma: Yöntem, teknik ve ilkeler. Ankara: Pegem.
• Balcı, A. (2009). Karşılaştırmalı eğitim sistemleri. Ankara: Pegem.
• Barber, M., & Mourshed, M. (2007). How the world’s best performing school systems come out on top. London: McKinsey and Company.
• Başkan, G. A., Aydın, A., & Madden, T. (2006). Türkiye’deki öğretmen yetiştirme sistemine karşılaştırmalı bir bakış. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 15(1), 35-42.
• Boyd, D., Lankford, H., Loeb, S., Rockoff, J., & Wyckoff, J. (2008). The narrowing gap in New York City teacher qualifications and its implications for student achievements in high-powerty schools. Journal of Policy Analysis and Management, 27(4), 793-818.
• Büyüköztürk, Ş., Kılıç-Çakmak, E., Akgün, O. E., Karadeniz, S., & Demirel, F. (2013). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem.
• Cramer, J. F., & Browne, G. S. (1982). Çağdaş eğitim milli eğitim sistemleri üzerine bir inceleme. (F. Oğuzkan, Çev.). İstanbul: Milli Eğitim Yayınları.
• Çelik, Z., & Bozgeyikli, H. (2019). Dünyada ve Türkiye’de öğretmen yetiştirme, istihdam ve mesleki gelişim politikaları (Odak Analiz No. 2). Ankara: EBSAM.
• Çelikten, M., Şanal, M., & Yeni, Y. (2005). Öğretmenlik mesleği ve özellikleri. Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 19, 207-237.
• Çiltaş, A., & Akıllı, M. (2011). Öğretmenlerin pedagojik yeterlilikleri. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 4, 64-72.
• Darling-Hammond, L., & Youngs, P. (2002). Defining highly qualified teachers: What does scientifically-based research actually tell us? Educational Researcher, 31, 13–25.
• Day, C., Day, S. P., Qing, K., & Stobart, G. (2009). Committed for life? variations in teachers. work, lives and effectiveness. M. Bayer (Ed.), Teachers career trajectories and work lives içinde (s. 49–70). Dordrecht: Springer.
• Demirel, Ö. (2000). Karşılaştırmalı eğitim. Ankara: Pegem.
• Demirel, Ö. (2012). Eğitim sözlüğü. Ankara: Pegem.
• Deryakulu, D. (2011). KPSS eğitim bilimleri sorularının genel öğretmen yeterliklerinin öğretim teknolojisi alanı ile ilgili alt yeterlik ve performans göstergeleri açısından incelenmesi. Eğitim Teknolojisi Kuram ve Uygulama, 1(1), 1-23.
• Einsiedler, W. (1997). Teaching quality and performance development: Litterature overview. F. E. Weinert, & A. Helmke (Ed.), Development in basic school age içinde (s. 225–240). Hemsbach: Beltz.
• Erbilgin, E., & Boz, B. (2013). Matematik öğretmeni yetiştirme programlarımızın Finlandiya, Japonya ve Singapur programları ile karşılaştırması. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 1, 156-170.
• Erdem, C., & Eğmir, E. (2018). Öğretmen adaylarının eğitim programı okuryazarlığı düzeyleri. Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 20(2), 123-138.
• Erden, M. (1998). Öğretmenlik mesleğine giriş. İstanbul: Alkım.
• Erdoğan, G. (2005). Çağdaş eğitim sistemleri. İstanbul: Sistem.
• Erdoğan, G., & Cüceloğlu, D. (2013). Öğretmen olmak, bir can’a dokunmak. İstanbul: Final Kültür Sanat.
• Erkan, S. S. Ş. (2014). Türkiye, Fransa, İtalya ve İspanya öğretmen yetiştirme sistemleri karşılaştırılması. Uluslararası Eğitim Bilimleri Dergisi, 1(1), 7-15.
• Gao, X., & Tren T. J. (2009) Understanding mainland Chinese students' motivations for choosing teacher education programmes in Hong Kong. Journal of Education for Teaching: International Research and Pedagogy, 35(2), 145-159.
• Goodwin, A. L. (2012). Quality teachers, Singapore style. L. Darling-Hammond, & A. Lieberman. (Ed.). Teacher education around the world: Changing policies and practices içinde (s. 22-44). London and New York: Routledge Taylor and Francis.
• Gültekin, M. (2020). Değişen toplumda eğitim ve öğretmen nitelikleri. Anadolu Journal of Educational Sciences International, 10(1), 654-700.
• Gültekin, M., & Özenç-İra, G. (2019). Amerika Birleşik Devletleri, Japonya, Singapur ve Finlandiya’nın sınıf öğretmeni yetiştirme sistemleri. International Journal of New Trends in Arts, Sports & Science Education, 8(4), 126-140.
• Hacettepe Üniversitesi. (2017). Türkiye’de Öğretmen Eğitimi ve İstihdamı: Mevcut Durum ve Öneriler. Ankara.
• Heck, R. H. (2009). Teacher effectiveness and student achievement: Investigating a multilevelcross-classified model. Journal of Educational Administration, 47(2), 227-249.
• Hill, H. C., Rowan, B., & Ball, D. L. (2005). Effects of teachers’ mathematical knowledge for teaching on student achievement. American Educational Research Journal, 42(2), 371–406.
• Kabaran, G. G., & Görgen, İ. (2016). Güney Kore, Hong Kong, Singapur ve Türkiye’deki öğretmen yetiştirme sistemlerinin karşılaştırmalı olarak incelenmesi. Bartın Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 5(2), 478-495.
• Kalaycı, N., & Hayırsever, F. (2017). Öğretmen yetiştirme lisans programları kapsamında yer alan bilgi kategorilerinden genel kültür derslerinin karşılaştırmalı analizi: Türkiye ve Amerika Birleşik Devletleri. Educational Research and Reviews, 12(1), 1-18.
• Karacaoğlu, Ö. C., & Acar, E. (2010). Yenilenen programların uygulanmasında öğretmenlerin karşılaştığı sorunlar. Yüzüncü Yıl Üniversitesi, Eğitim Fakültesi Dergisi, 7(1), 45-58.
• Karagözoğlu, G., Arıcı, H., Bülbül, S., & Çoker, N. (1995). Türkiye’de öğretmen eğitim politikaları ve modelleri. Avrupa Konseyi Ülkeleri Öğretmen Yetiştirme Politikaları ve Modelleri Toplantısı. Ankara: Milli Eğitim Basımevi Yayın No: 3.
• Karasar, N. (2016). Bilimsel araştırma yöntemi: Kavramlar, ilkeler, teknikler. Ankara: Nobel.
• Kavcar, C. (2002). Cumhuriyet döneminde dal öğretmeni yetiştirme. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 35, 1-2.
• Khoh, S., & Teo, L. (2002). Pre-service preparation of mathematics teachers in the Singapore education system. International Journal of Educational Research, 37(2002), 131–143.
• Kırmızı, F. S., & Akkaya, N. (2009). Türkçe öğretimi programında yaşanan sorunlara ilişkin öğretmen görüşleri. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 1(25), 42-53.
• King, E. (1979). Other schools and ours comparative studies for today. London: Holt Koehl, R.
• Koçak, E., Turan, S., & Aydoğdu, E. (2012). Öğretmenlerin yetki devri, otonomi ve hesap verilebilirliklerine ilişkin görüşlerinin incelenmesi. Journal of Education and Humanities Theory and Practice, 3(5), 117-148.
• Küçükahmet, L. (1986). Öğretim ilke ve yöntemleri. Ankara: Ankara Üniversitesi.
• Küçükahmet, L. (1993). Öğretmen yetiştirme programları ve uygulamaları. Ankara: Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi.
• Küçükoğlu, A., & Kızıltaş, E. (2012). Almanya, Fransa, İngiltere, İtalya, Rusya ve Türkiye’de okul öncesi öğretmen yetiştirme programlarının karşılaştırılması. İlköğretim Online Dergisi, 11(3), 660-670.
• Lauterbach, U., & Mitter, W. (1998). Theory and Methodology of International Comparisons Vocational Education and Training – The European Research Field Background Report – c. II. s.3-38. Luxembourg: Office for Official Publications of the European Communities.
• Levent, F., & Yazıcı, E. (2014). Singapur eğitim sisteminin başarısına etki eden faktörlerin incelenmesi. Eğitim Bilimleri Dergisi, 39, 121-143.
• MEB. (2018). 2023 Eğitim Vizyonu. http://2023vizyonu.meb.gov.tr/doc/2023_EGITIM_VIZYONU.pdf sayfasından erişilmiştir.
• MEB Talim Terbiye Kurulu Başkanlığı (2020) Tebliğler Dergisi, Cilt: 83, Sayı: 2754, 12 Sayılı ve 29.06.2020 tarihli karar. Ankara.
• Miles, M. B., & Huberman, A. M. (1994). Qualitative data analysis: an expanded sourcebook. (2nd Ed.). California: SAGE Publications.
• MOE. (2018). Ministry of Education, Singapore. https://www.moe.gov.sg/education/education-system sayfasından erişilmiştir.
• National Institude of Education (NIE). (2019). Bachelor of education curriculum. https://www.nie. edu.sg/docs/default-source/ote-documents/programme-booklets/babsc_ programmes_ ay2019-2020_as-at-21-june-2019-final-copy.pdf?sfvrsn=0 sayfasından erişilmiştir.
• NCEE (National Centre for Entrepreneurship in Education) (2015). South Korea: Instructional systems. http://www.ncee.org/programs-affiliates/center-on-international-education-nchmarking/top-performing-countries/south-korea-overview/ sayfasından erişilmiştir.
• Neff, K. A., Lauwerys, J. A., & Varış, F. (1979). Mukayeseli eğitim. Ankara: Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi.
• OECD (2005). Teachers matter: Attracting, developing and retaining effective teachers. http://www.oecd.org/dataoecd/39/47/34990905.pdf sayfasından erişilmiştir.
• OECD (2012). Lessons from PISA for Japan, strong performers and successful reformers in education. http://dx.doi.org/10.1787/9789264118539-en sayfasından erişilmiştir.
• Orakçı, Ş. (2015). Şangay, Hong Kong, Singapur, Japonya ve Güney Kore’nin öğretmen yetiştirme sistemlerinin incelenmesi. E-AJI (Asian Journal Of Instruction), 3(2), 26-43.
• ÖSYM. (2012). Basın duyurusu: Öğretmenlik alan bilgisi testi (ÖABT). http://www.osym.gov.tr/belge/1-13857/basin-duyurusu-ogretmenlik-alan-bilgisi-testi-oabt-1012-.html sayfasından erişilmiştir.
• ÖSYM. (2020). 2020 Yükseköğretim kurumları sınavı (YKS) kılavuzu. https://www.osym.gov.tr/TR,19226/2020-yuksekogretim-kurumlari-sinavi-yks-kilavuzu.html sayfasından erişilmiştir.
• Özbay, Y. (Ed.) (2015). Eğitim psikolojisi. S. Erkan (Ed.), Eğitim psikolojisi içinde (s. 2-26). Ankara: Pegem.
• Özdemir, S. M. (2016). Öğretmen niteliğinin bir göstergesi olarak sürekli mesleki gelişim. Gazi Eğitim Bilimleri Dergisi, 2(3), 233-244.
• Özden, Y. (1999). Eğitimde dönüşüm eğitimde yeni değerler. Ankara: Pegem.
• Özer, B., & Alkan, S. (2017). AB ve Türkiye öğretmen yetiştirme programlarının karşılaştırılması ve Türkiye için bir model önerisi. Disiplinlerarası Eğitim Araştırmaları Dergisi, 1(1), 62-95.
• Özer, B., & Korkmaz, C. (2016). Yabancı dil öğretiminde öğrenci başarısını etkileyen unsurlar. EKEV Akademi Dergisi, 20(67), 59-84.
• Özoğlu, M. (2010). Türkiye’de öğretmen yetiştirme sisteminin sorunları. Seta Analiz, 17, 26.
• Rasmussen, J., & Bayer, M. (2014). Comparative study of teaching content in teacher education programmes in Canada, Denmark, Finland and Singapore. Journal of Curriculum Studies, 46(6), 798-818.
• Sağ, R., & Sezer, R. (2012). Birleştirilmiş sınıf öğretmenlerinin mesleki eğitim ihtiyaçları. İlköğretim Online, 11(2), 491-503.
• Sağlam, M., & Kürüm, D. (2005). Türkiye ve Avrupa birliği ülkelerinde öğretmen eğitiminde yapısal düzenlemeler ve öğretmen adaylarının seçimi. Milli Eğitim, 33(167), 53-70.
• Saracaloğlu, S., & Ceylan, K. (2016). Farklı ülkelerde öğretmen yetiştirme: ABD, Güney Kore, İrlanda, Singapur ve Türkiye. The 4th International Congress on Curriculum and Instruction’da sunulmuş bildiri, Antalya.
• Şişman, M. (2002). Eğitimde mükemmellik arayışları. Ankara: Pegem.
• Tan, C. (2005). The potential of Singapore’s ability driven education to prepare students for a knowledge economy. International Education Journal, 6(4), 446-453.
• Tandoğan, M. (1998). Öğretmen ve teknoloji. B. Özer (Ed.), Çağdaş eğitimde yeni teknolojiler içinde (s. 3-12). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi.
• Taşkın, Ş. Ç. & Hacıömeroğlu, G. (2010). Meslek bilgisi derslerinin öğretmen adaylarının profesyonel gelişimindeki önemi. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 28(2), 165-174.
• TEDMEM. (2019). Dünya standartlarında 21. yüzyıl okul sistemi nasıl inşa edilmeli? https://tedmem.org/mem-notlari/degerlendirme/dunya-standartlarinda-21-yuzyil-okul-sistemi-nasil-insa-edilmeli sayfasından erişilmiştir.
• Türkoğlu, A. (1985). Fransa, İsveç ve Romanya eğitim sistemleri. Ankara: Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Basımevi.
• UNESCO (2012). Unesco strategy on teachers (2012-2015). http://unesdoc.unesco.org/images/0021/002177/217775e.pdf sayfasından erişilmiştir.
• Ulubey, Ö., & Başaran, S. (2019). 2018 öğretmen yetiştirme lisans programlarının değerlendirilmesi. Uluslararası Eğitim Programları ve Öğretim Çalışmaları Dergisi, 9(2), 263-300.
• Ültanır, Y. G. (2012). Okulları yaratan düşünürler ve etkilerinin devamlılığı içinde karşılaştırmalı eğitim yansımaları. Ankara: Pegem.
• Ünal, A., & Cura, Ü. (2019). Singapur eğitim sistemi zıtlıkların gücü. Ankara: Anı.
• Yavuz, C., & Karadeniz, C. B. (2009). Sınıf öğretmenlerinin motivasyonunun iş tatmini üzerine etkisi. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 2(9), 507-519.
• Yazıcı, Ö., & Gündüz, Y. (2011). Gelişmiş bazı ülkeler ile Türkiye’deki öğretmenlerin hizmet içi eğitimlerinin karşılaştırılması. Kuramsal Eğitimbilim Dergisi, 4(2), 1-15.
• Yıldırım, A., & Şimşek, H. (2016). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin.
• YÖK. (2018a). Öğretmen yetiştirme lisans programları uygulama yönergesi. Ankara: Yüksek Öğretim Kurulu.
• YÖK. (2018b). Öğretmen yetiştirme lisans programları. Ankara: Yüksek Öğretim Kurulu.
• YÖK. (2021). Üniversitelerimiz. https://www.yok.gov.tr/universiteler/universitelerimiz sayfasından erişilmiştir.
• Wayne, A. J., & Youngs, P. (2003). Teacher characteristics and student achievement gains: A review. Review of Educational Research, 73, 89–122.
• Weinert, F. E., Schrader, F. W., & Helmke, A. (1990). Teaching Expertise – a concept to reduce the gap between two theoretical paradigms in professional knowledge and professionalization. Braunschweiger Studies on Education and Social Work Science, 28, 173–206.