İlkokul 4. Sınıf Öğrencileri için Bütünleşme Ölçeğinin Geliştirilmesi

Yıl 2020, , 700 - 721, 25.12.2020

Deniz Gökçe Erbil Ayfer Kocabaş

https://doi.org/10.33711/yyuefd.710059

Öz

Grup çalışması süreci içerisinde, grup üyelerinin birbirleriyle yardımlaşması ve grubun başarıya ulaşması için gösterdikleri çaba olarak tanımlanabilecek bütünleşme, işbirlikli öğrenme yönteminin, akademik başarı üzerinde ortaya çıkardığı olumlu etkiyi açıklamada en önemli değişkenlerden biri bütünleşmedir. Bu araştırmada ilkokul dördüncü sınıf düzeyinde gerçekleştirilen işbirlikli öğrenme çalışmalarında, yöntemin başarıyı nasıl etkilediğini ortaya çıkarmak amacıyla gelecekteki araştırmalarda kullanılacak bir bütünleşme ölçeği geliştirilmesi amaçlanmıştır. Alan yazın taraması, öğrencilerle yapılan görüşmeler ve daha önce yurtdışında geliştirilen ölçekler ışığında 22 madde beşli likert tipinde hazırlanmıştır ve uzman görüşüne sunulmuştur. Ölçeğin geçerlik ve güvenirlik İzmir ilinde öğrenim görmekte olan 242 ilkokul 4. sınıf öğrencisi ile gerçekleştirilmiştir. Güvenirlik analizi amacıyla Cronbach’s Alpha güvenirlik katsayısı, madde ayırt-edicilikleri ve madde toplam puan korelasyonları belirlenerek değerlendirilmiştir. Geçerlik analizleri için açımlayıcı ve doğrulayıcı faktör analizi gerçekleştirilmiştir. Yapılan analizler sonucunda, görev bütünleşmesi ve sosyal bütünleşme alt boyutlarından oluşan ve 15 maddeden oluşan ölçme aracının yapısı doğrulanmıştır.

Anahtar Kelimeler

Bütünleşme, işbirlikli öğrenme

Kaynakça

• Aronson, E., Bridgeman, D. L. ve Geffner, R. (1978). The effects of a cooperative classroom structure on students' behavior and attitudes. Social Psychology of Education: Theory and Research, 257-272. Battistich, V., Solomon, D. ve Delucchi, K. (1993). Interaction processes and student outcomes in cooperative learning groups. The Elementary School Journal, 94(1), 19-32. Büyüköztürk, Ş. (2013). Sosyal bilimler için veri analizi el kitabı. Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık. Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E. K., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş. ve Demirel, F. (2014). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi. Can, A. (2016). SPSS ile bilimsel araştırma sürecinde nicel veri analizi. Ankara: Pegem Akademi. Carless, S. A. ve De Paola, C. (2000). The measurement of cohesion in work teams. Small group research, 31(1), 71-88. Carron, A. V. (1982). Cohesiveness in sport groups: interpretations and considerations. Journal of Sport psychology, 4(2), 123-138. Chang, A. ve Bordia, P. (2001). A multidimensional approach to the group cohesion-group performance relationship. Small Group Research, 32(4), 379-405. Cohen, E. G. (1994). Restructuring the classroom: Conditions for productive small groups. Review of Educational Research, 64(1), 1-35. Çokluk, Ö., Şekercioğlu, G. ve Büyüköztürk, Ş. (2012). Sosyal bilimler için çok değişkenli istatistik. Ankara: Pegem Akademi. Dirlikli, M., Aydın, A. ve Akgün L. (2016). Cooperative learning in turkey: A content analysis of theses. Educational Sciences: Theory and Practice, 16(4):1251-1273. Erbil, D. G. ve Kocabaş, A. (2018). Cooperative Learning as a Democratic Learning Method. Journal of Research in Childhood Education, 32(1), 81-93. Festinger, L. (1950). Informal social communication. Psychological Review, 57(5), 271. Festinger, L., Schachter, S. ve Back, K. (1950). Social pressures in informal groups; a study of human factors in housing community. Palo Alto, CA: Stanford University Press. Gillies, R. (2004). The effects of communication training on teachers’ and students’ verbal behaviours during cooperative learning. International Journal of Educational Research, 41, 257–279. Gross, N. ve Martin, W. E. (1952). On group cohesiveness. American Journal of Sociology, 57(6), 546-564. Hattie, J. (2009). Visible learning: A synthesis of over 800 meta-analyses relating to achievement. London: Routledge. Hurley, A. E., Scandura, T. A., Schriesheim, C. A., Brannick, M. T., Seers, A., Vandenberg, R. J., ve Williams, L. J. (1997). Exploratory and confirmatory factor analysis: Guidelines, issues, and alternatives. Journal of Organizational Behavior: The International Journal of Industrial, Occupational and Organizational Psychology and Behavior, 18(6), 667-683. Johnson, D. W. ve Johnson, R. T. (2008). Social Independence Theory and Cooperative Learning: The Teacher’s Role. R. B. Gillies, A. F. Ashman, and J. Terwel (Ed.) The Teacher’s Role in Implementing Cooperative Learning in the Classroom içinde (s. 9–37). New York: Springer. Johnson, D. W., Johnson, R. T. ve Stanne, M. E. (2000). Cooperative learning methods: A meta-analysis. Minneapolis, MN: University of Minnesota Press. Jöroskog, K. G. ve Sörböm, D. (1993). Lisrel 8: Structural Equation Modeling with the SimplisCommand Language. Lincolnwood: Scientific Software International Inc. Kocabaş, A., Aşık, A., Karaşahin, İ., Erbil, D. G. ve Erdoğan, F. (2015). Türkiye’de işbirlikli öğrenme yönteminin uygulandığı tezlerin içerik analizi. VII. International Congress of Educational Research. Abstract (s. 175). Ankara: Pegem. Kyndt, E., Raes, E., Lismont, B., Timmers, F., Cascallar, E. ve Dochy, F. (2013). A meta-analysis of the effects of face-to-face cooperative learning. Do recent studies falsify or verify earlier findings? Educational Research Review, 10, 133-149. Marsh, H. W. ve Grayson, D. (1995). Latent variable models of multitrait-multimethod data. In R. Hoyle (Ed.), Structural equation modeling: Concepts, issues and applications (s. 177−198). Thousand Oaks, CA: Sage. Martin, L. J., Carron, A. V., Eys, M. A. ve Loughead, T. M. (2012). Development of a cohesion inventory for children's sport teams. Group Dynamics: Theory, Research, and Practice, 16(1), 68. Mattingly, R. M. ve van Sickle, R. L. (1991). Cooperative learning and achievement in social studies: Jigsaw II. Social Education 55(6), 392-395. Mullen, B. ve Copper, C. (1994). The relation between group cohesiveness and performance: An integration. Psychological Bulletin, 115(2), 210. Prien, K. O. (2001). The effects of cooperative learning, cohesion, and commitment on team performance. Dissertation Abstracts International Section A: Humanities and Social Sciences, 61(11-A), 4460. Sargent, L. D. ve Sue-Chan, C. (2001). Does diversity affect group efficacy? The intervening role of cohesion and task interdependence. Small Group Research, 32(4), 426-450. Schumacker, R. E. ve Lomax, R. G. (1996). A beginner's guide to structural equation modeling. Mahwah, NJ: Lawrence Erlbaum Associates. Sharan, Y. ve Shachar, C. (1988). Language and Learning in the Cooperative Classroom. New York: Springer-Verlag. Sharan, Y. ve Sharan, S. (1990). Group investigation expands cooperative learning. Educational Leadership, 47(4), 17-21. Sharan, Y. ve Sharan, S. (1992). Expanding cooperative learning through group investigation. New York: Teachers College Press. Slavin, R. E. (1995). Cooperative Learning: Theory, Research, and Practice. Boston, MA: Allyn ve Bacon. Slavin, R. E. (2015). Cooperative learning in elementary schools. Education 3-13, 43(1), 5-14. Sümer, N. (2000). Yapısal eşitlik modelleri. Türk Psikoloji Yazıları, 3 (6), 49-74. Şencan, H. (2005). Sosyal ve davranışsal ölçümlerde güvenirlik ve geçerlilik. Ankara: Seçkin Yayıncılık. Tarım, K. (2003). Kubaşık öğrenme yönteminin matematik öğretimindeki etkinliği ve kubaşık öğrenme yöntemine ilişkin bir meta analiz çalışması (Yayımlanmamış doktora tezi). Çukurova Üniversitesi, Adana. Van den Bossche, P., Gijselaers, W. H., Segers, M. ve Kirschner, P. A. (2006). Social and cognitive factors driving teamwork in collaborative learning environments: Team learning beliefs and behaviors. Small Group Research, 37(5), 490-521. Webb, N. M. (2008). Learning in Small Groups. T. L. Good (Ed.) In 21st Century Education: A Reference Handbook içinde (s. 203-211). Los Angeles, CA: Sage.