Eğitsel Ajan Araştırmalarında Güncel Eğilimler: 2009-2014 Yılları Arasındaki Makalelerin İçerik Analizi

Yıl 2017, Cilt: 18 Sayı: 1, 213 - 243, 07.07.2017

Serkan İzmirli , Ömer Kırmacı Aydın Kahraman

https://doi.org/10.12984/egeefd.328382

Cited By: 1

Öz

Çoklu ortam öğrenme
çevrelerinde eğitsel ajan kullanımı öğrenmeyi geliştirir ve motivasyonu
artırır. Öğrenci performansını artırmayı amaçlayan eğitsel ajanların önemli
olduğu ifade edilebilir. Alanyazın incelendiğinde eğitsel ajan araştırmalarının
güncel eğilimlerini belirleyen herhangi bir çalışmanın olmadığı görülmüştür. Bu
bağlamda, bu araştırmada, eğitsel ajan konusunda üretilen makalelerin güncel eğilimleri
belirlenmiştir. Bu amaçla eğitsel ajan konusu ile ilgili Social Science
Citation Index’te (SSCI) taranan ve 2009-2014 yılları arasında yayınlanan 61
makale araştırmaya dâhil edilmiştir. Makaleler; yıllara göre sayıları,
kullandıkları araştırma modeli, katılımcıları, ele alınan değişkenleri,
öğretilen konu alanı ve ajan türleri bağlamında içerik analizi yöntemi
kullanılarak incelenmiştir. Araştırmanın sonucuna göre eğitsel ajan konusuna
ilişkin yıllara
göre makale sayılarında küçük değişimler olduğu
söylenebilir. Bunun yanı sıra makalelerde çoğunlukla
deneysel
desenin kullanıldığı, lisans öğrencilerinin katılımcı olarak yer aldığı, bağımlı
değişken olarak başarının kullanıldığı, bağımsız değişken olarak ajan kullanma
durumunun kullanıldığı, öğrencilere öğretilmeye çalışılan konu alanının sayısal
içerikli konulardan oluştuğu, ajan türü olarak konu anlatımı yapan ajanın
kullanıldığı görülmüştür. Araştırmanın sonuçlarına göre bazı öneriler
geliştirilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Eğitsel ajan, çoklu ortam, eğitsel ajan türleri

Kaynakça

• Akaydın, Ş., ve Çeçen, M.A. (2015). Okuma becerisiyle ilgili makaleler üzerine bir içerik analizi. Eğitim ve Bilim, 40(178), 183-198.
• Akyüz, H. İ. (2012). Çevrimiçi görev temelli öğrenme ortamında eğitsel ajanın rolünün ve biçim zelliklerinin öğrencilerin motivasyonuna, bilişsel yüklenmesine ve problem çözme becerisi algısına etkisi. (Yayımlanmamış doktora tezi). YÖK Ulusal Tez Merkezi veri tabanından elde edildi. (Tez no: 311765).
• Baylor, A. L., ve Kim, S. (2009). Designing nonverbal communication for pedagogical agents: When less is more. Computers in Human Behavior, 25(2), 450-457.
• Bernardini, S., Porayska-Pomsta, K., ve Smith, T. J. (2014). ECHOES: An intelligent serious game for fostering social communication in children with autism. Information Sciences, 264, 41-60.
• Biswas, G., Leelawong, K., Schwartz, D., Vye, N., ve Vanderbilt, T. T. A. G. a. (2005). Learning by teaching: A new agent paradigm for educational software. Applied Artificial Intelligence, 19(3-4), 363-392.
• Chan, T. W. (1995). Artificial agents in distance learning. International Journal of Educational Telecommunications, 1(2/3), 263-282.
• Chen, G.-D., Lee, J.-H., Wang, C.-Y., Chao, P.-Y., Li, L.-Y., ve Lee, T.-Y. (2012). An empathic avatar in a computer-aided learning program to encourage and persuade learners. Educational Technology & Society, 15 (2), 62–72.
• Chou, C. Y., Chan, T. W., ve Lin, C. J. (2003). Redefining the learning companion: The past, present, and future of educational agents. Computers & Education, 40(3), 255-269.
• Clark, R. C., ve Mayer, R. E. (2011). E-learning and the science of instruction: Proven guidelines for consumers and designers of multimedia learning. John Wiley & Sons.
• Dinçer, S., ve Yavuz, C. (2013). The effect of the success of the student educational agent utilization: A meta-analysis study. The Special Issue on Computer and Instructional Technologies, 49, 20-27.
• Galitz, W.O. (2007). The essential guide to user interface design: An introduction to GUI design principles and techniques (3rd ed.). Indianapolis: Wiley.
• Göktaş, Y., Küçük, S., Aydemir, M., Telli, E., Arpacık, Ö., Yıldırım, G., ve Reisoğlu, İ. (2012). Türkiye’de eğitim teknolojileri araştırmalarındaki eğilimler: 2000-2009 dönemi makalelerinin içerik analizi. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri Dergisi, 12(1), 177-199.
• Gulz, A., ve Haake, M. (2006, Kasım). Virtual pedagogical agents – design guidelines regarding visual appearance and pedagogical roles. Sözlü bildiri, IV International Conference on Multimedia and Information and Communication Technologies in Education, Sevilla, İspanya.
• Ip, B., Capey, M., Baker, A., ve Carroll, J. (2009). Evaluating coursework in computer games degrees: Students and assessors as virtual characters.Australasian Journal of Educational Technology, 25(1), 80-100.
• Jin, S. A. A. (2010). The effects of incorporating a virtual agent in a computer-aided test designed for stress management education: The mediating role of enjoyment. Computers in Human Behavior, 26(3), 443-451.
• Johnson, A. M., Ozogul, G., Moreno, R., ve Reisslein, M. (2013). Pedagogical agent signaling of multiple visual engineering representations: The case of the young female agent. Journal of Engineering Education, 102(2), 319-337.
• Johnson, W. L., Rickel, J. W., ve Lester, J. C. (2000). Animated pedagogical agents: Face-to face interaction in interactive learning environments. International Journal of Artificial Intelligence in Education, 11(1), 47-78.
• Kızılkaya, G., ve Aşkar, P. (2006). Eğitim yazılımlarında eğitsel yardımcı kullanımı: Eğitsel arayüz ajanı. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 25(31).
• Kim, C. (2012). The role of affective and motivational factors in designing personalized learning environments. Educational Technology Research and Development, 60(4), 563-584.
• Kim, M., ve Ryu, J. (2003). Meta-Analysis of the Effectiveness of Pedagogical Agent. İçinde D. Lassner, ve C. McNaught (Ed.), Proceedings of EdMedia: World Conference on Educational Media and Technology 2003 (s. 479-486). Association for the Advancement of Computing in Education (AACE). https://www.learntechlibs.org/p/13806 adresinden elde edildi.
• Lin, L., Atkinson, R. K., Christopherson, R. M., Joseph, S. S., ve Harrison, C. J. (2013). Animated agents and learning: Does the type of verbal feedback they provide matter?. Computers & Education, 67, 239-249.
• Meij, H. v. (2013). Do pedagogical agents enhance software training? Human–Computer Interaction, 28(6), 518-547.
• Park, S., ve Kim, C. (2014). Virtual Tutee System: a potential tool for enhancing academic reading engagement. Educational Technology Research and Development, 62(1), 71-97.
• Patton, M. Q. (2002). Qualitative research & evaluation methods (3rd Ed.). Thousands Oaks, CA: Sage Publications.
• Salim, S. S., Marzuki, N., ve Kasirun, Z. (2007, Eylül). Modelling the requirements of an animated pedagogical agent for a web-based learning environment through input-process-output relationships. Sözlü bildiri, Interactive Computer Aided Learning Conference (ICL2007), Villach, Avusturya.
• Schroeder, N. L., Adesope, O. O., ve Gilbert, R. B. (2013). How effective are pedagogical agents for learning? A meta-analytic review. Journal of Educational Computing Research, 49(1), 1-39.
• Skaalid, B. (1999). Web design for instruction: Human computer interface design. http://www.usask.ca/education/coursework/skaalid/theory/interface.htm adresinden 30.08.2016 tarihinde elde edildi.
• Slater, D. (2014). Interactive animated pedagogical agents: An introduction to an emerging field. http://ldt.stanford.edu/~slater/pages/agents/ adresinden adresinden 30.08.2016 tarihinde elde edildi.
• Varışoğlu, B., Şahin, A., ve Göktaş, Y. (2013). Türkçe eğitimi araştırmalarında eğilimler. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 13(3), 1767-1781.
• Yee, N., Bailenson, J. N., ve Rickertsen, K. (2007, Nisan). A meta-analysis of the impact of the inclusion and realism of human-like faces on user experiences in interfaces. Sözlü bildiri, SIGCHI Conference on Human Factors in Computing Systems, New York, Amerika Birleşik Devletleri.
• Yılmaz, R., ve Kılıç Çakmak, E. (2011). Sanal öğrenme ortamlarında sosyal model olarak eğitsel arayüz ajanları. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi, 12(4), 243-264.
• Woo, H. L. (2009). Designing multimedia learning environments using animated pedagogical agents: factors and issues. Journal of Computer Assisted Learning, 25(3), 203-218.