Evaluation of the Process of Primary School Teachers to Gain Problem Solving Skills to Students in Science Lesson

Yıl 2021, Cilt: 23 Sayı: 1, 199 - 217, 30.04.2021

Mehmet Ali Kandemir Yaşar Çelik

https://doi.org/10.17556/erziefd.747892

Öz

The aim of this research is to evaluate the process of primary school teachers to gain problem solving skills to students in science lesson. This research was carried out with the participation of 34 primary school teachers in Bandırma district of Balıkesir. One of the non-probability sampling methods, easy to reach case sampling, was used in determining the classroom teachers participating in the research. The research was designed according to the special case study, which is one of the qualitative research designs. In this research, semi-structured interview form was used to obtain the data. In the research, content analysis was used in the analysis process of the data obtained from the interview form. As a result of this research; the steps most frequently used by primary school teachers in the problem solving process; defining the problem, collecting information, generating temporary solutions, applying the most appropriate solution; The most common activities used by primary school teachers to improve students' problem solving skills is experimental activity and project assignment; the most frequently used seating arrangement primary school teachers in order to improve students' problem solving skills are cluster arragement and U-class seating arragement; It was determined that the most frequently used models and methods of primary school teachers to improve students' problem solving skills are experimental method and problem based learning model. Based on these results; With in-service trainings, it has been suggested that primary school teachers develop their skills in preparing activities to improve students' problem solving skills.

Anahtar Kelimeler

Problem, Problem solving, Primary school.

Sınıf Öğretmenlerinin Fen Bilimleri Dersinde Öğrencilere Problem Çözme Becerisi Kazandırma Sürecinin Değerlendirilmesi

Öz

Bu araştırmanın amacı, sınıf öğretmenlerinin fen bilimleri dersinde öğrencilere problem çözme becerisi kazandırma sürecinin değerlendirilmesidir. Bu araştırma Balıkesir’in Bandırma ilçesinde bulunan 34 sınıf öğretmeninin katılımıyla gerçekleştirilmiştir. Araştırmaya katılan sınıf öğretmenlerinin belirlenmesinde olasılığa dayalı olmayan örnekleme yöntemlerinden biri olan kolay ulaşılabilir durum örneklemesi kullanılmıştır. Araştırma nitel araştırma desenlerinden biri olan özel durum çalışmasına göre tasarlanmıştır. Bu araştırmada verilerin elde edilmesinde yarı yapılandırılmış görüşme formu kullanılmıştır. Araştırmada, görüşme formundan elde edilen verilerin analiz sürecinde içerik analizi kullanılmıştır. Bu araştırmanın sonucunda; sınıf öğretmenlerinin problem çözme sürecinde en sık problemi tanımlama, bilgi toplama, geçici çözüm yolları üretme, en uygun çözüm yolunu uygulama basamaklarını kullandıkları tespit edilmiştir. Ayrıca öğrencilere problem çözme becerileri kazandırmak amacıyla daha çok deney etkinliği ve proje ödevi yaptırdıkları; problem çözme çalışmaları esnasında sınıfta küme ve U sınıf oturma düzenlerini kullandıkları anlaşılmaktadır. Bununla birlikte problem çözme becerisi kazandırmak için sıklıkla probleme dayalı öğrenme modeli ve deney yöntemini kullandıkları ortaya konmuştur. Bu sonuçlardan hareketle; hizmet içi eğitimlerle sınıf öğretmenlerinin, öğrencilerin problem çözme becerisini geliştirmeye yönelik etkinlik hazırlama becerilerinin geliştirilmesi önerilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Problem, problem çözme, İlkokul.

Kaynakça

• Açıkgöz, K. Ü. (2014). Aktif öğrenme. İzmir: Biliş Yayınevi. Altun, M. (2008). Matematik öğretimi. Bursa: Aktüel Akademi Yayınları. Arslan,G. ve Kabasakal, Z. (2013). Ergenlerin problem çözme becerileri ve ana-baba tutumları arasındaki ilişkinin incelenmesi. Turkish Studies - International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 8(6),33-42. Aylar, E. (2017). Sınıf öğretmeni yetiştirme sürecinde problem çözmeye dair pedagojik alan bilgisine ilişkin çıkarımlar. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 13(2), 744-759. doi: http://dx.doi.org/10.17860/mersinefd.312232 Bayraktar Vatansever, H. (2015). Proje tabanlı öğrenme yaklaşımı. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 8(37), 709-718. Bingham, A. (2004). Çocuklarda problem çözme yeteneklerinin geliştirilmesi (Çev: Ferhat OĞUZKAN). Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları. Büyüköztürk, Ş., Kılıç-Çakmak, E., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş., & Demirel, F., (2016). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık. İncebacak, Bal, B. ve Ersoy, E. (2016). Ortaokul öğrencilerinin problem çözme stratejileri. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 9 (47), 645-653. Çınar, O., Hatunoğlu, A. ve Hatunoğlu, Y. (2009). Öğretmenlerin problem çözme becerileri. Erzincan Eğitim Fakültesi Dergisi, 11(2), 215-226. Çepni, S. (2010). Araştırma ve proje çalışmalarına giriş. Trabzon: Yazarın Kendisi. Çepni, S. (Ed.). (2016). Fen ve teknoloji öğretimi. Ankara: Pegem Akademi. Dewey, J. (1910). How We Think, The Problem of Training Thought. Boston: D. C. Heath. Dendup, T. & Onthanee, A. (2020). Effectiveness of Cooperative Learning on English Communicative Ability of 4th Grade Students in Bhutan. International Journal of Instruction, 13(1), 255-266. doi: https://doi.org/10.29333/iji.2020.13117a Demirtaş, B. ve Dönmez, B. (2008). Ortaöğretimde görev yapan öğretmenlerin problem çözme becerilerine ilişkin algıları. İnönü üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 9(16), 177-198. Erdem, A. R. & Yazıcıoğlu, A. (2015). Öğretmen adaylarının problem çözme becerileri ile eleştirel düşünme becerileri arasındaki ilişki. OPUS - Türkiye Sosyal Politika ve Çalışma Hayatı Araştırmaları Dergisi, 5(9), 27-41. Erden, M. (2005). Sınıf yönetimi. İstanbul: Epsilon Yayıncılık. Gelbal, S. (1991). Problem çözme. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 6, 167-173. İnel, D., Evrekli, E. ve Türkmen, L. (2011). Sınıf öğretmeni adaylarının problem çözme becerilerinin araştırılması. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 29, 167-178. Haghighi, M., M. & Jusan, M.,B., M. (2013). The impact of classroom settings on students seat selection and academic performance. Indoor and Built Environment, 24(2), 280-288.
• Kabaran, Göçen G. ve Görgen, İ. (2016). Güney Kore, Hong Kong, Singapur ve Türkiye’deki öğretmen yetiştirme sistemlerinin karşılaştırmalı olarak incelenmesi. Bartın Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 5(2), 478-495. Kamaliyah, K., Zulkardi, Z., & Darmawijoyo, D. (2013). Developing the sixth level of PISA-like mathematics problems for secondary school students. Journal on Mathematics Education, 4(1), 9–28. doi: https://doi.org/10.22342/jme.4.1.559.9-28 Khaloufi, A. (2016). EFL classroom seating and anxiety reduction. EL-Tawassol: Langues et Litteratures, 46, 264-274. Kaptan, F. ve Korkmaz, H. (2001). İlköğretimde etkili öğretme ve öğrenme öğretmen el kitabı. Ankara: MEB Yayınları. Kar, T. ve Işık, C. (2012). Sınıf öğretmeni adaylarının problem kurma becerileri. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 23, 190 – 214. Karabacak, K. (2013). Matematik problemi çözme basamaklarının gösteri araçları ile öğretiminin öğrenci başarısına etkisi. Bartın Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 2(1), 323-341. Kılıçaslan, H. ve Vural, S. (2018). The Effects of Creative Drama Teaching Methods on Academic Success in Architectural Education. EURASIA Journal of Mathematics, Science and Technology Education, 14(6), 2157-2167. Marchiş, I. (2013). Primary school pupils’ problem solving competency and reasoning skills. Pedacta, 3(1), 25-32. Maulyda, M. A., Hidayati, V. R., Rosyidah, A. N. K., & Nurmawati, I. (2019). Problem-solving ability of primary school teachers based on Polya’s method in Mataram City. PYTHAGORAS: Jurnal Pendidikan Matematika, 14(2), 139-149. doi: https://doi.org/10.21831/pg.v14i2.28686 Mayer, R. E. (1992). Thinking Problem Solving, Cognition. New York: Freemann. Meeks, M.D, Knotts, T.L, James, K.D, Williams, F., Vassar, J.A& Wren, A.O. (2013). The ımpact of seacting location and seating type on student performance. Education Sciences 3 (4), 375-386. MEB. (2009). İlköğretim hayat bilgisi dersi öğretim programı ve kılavuzu. Ankara: Milli Eğitim Yayınevi. MEB (2018). Fen bilimleri dersi öğretim programı. Ankara: MEB Yayınları. MEB (2019). 2018 PISA ulusal ön raporu. Erişim adresi: http://pisa.meb.gov.tr/wp content/uploads/2020/01/PISA_2018_Turkiye_On_Raporu.pdf Miles, M.B. & Huberman, A.M. (1994). Qualitative data analysis. ThousandOaks, CA: Sage Norazman, N.,Ismail, H., A., Ja’afar, N., H., Khoiry,M., A.& Ani, A:, I., C. (2019). Review of seatıng arrangements towards the 21st century classroom approach in schools. Malaysian Journal of Sustainable Environment, 7(2), 21-46.
• Özmen, H. ve Karamustafaoğlu, O. (Ed.). (2019). Eğitimde araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi. Stevens, M. (1998). Sorun çözümleme (Çev: Ali ÇİMEN). İstanbul: Timaş Yayınları. Polya, G. (1997). Nasıl çözmeli ? (Çev. Feryal Halatçı). İstanbul: Sistem Yayıncılık. Permatasari, B., D., Gunarhadi & Riyadi (2019). The influence of problem based learning towards social science learning outcomes viewed from learning interest. International Journal of Evaluation and Research in Education (IJERE), 8(1), 39-46. Saygılı, G. (Ed.). (2015). İlkokulda kullanılan strateji, yöntem ve teknikler. Ankara: Pegem Akademi. Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2016). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık. Yılmaz, R. (2019). Sınıf öğretmeni adaylarının rutin olmayan problemleri çözme süreçleri. Erzincan Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 21 (2), 30-49. Yew, W., T., Lian, L., H. & Meng, C., C. (2017). Problem solving strategies among primary school teachers. Journal of Education and Practice, 15(8), 136-140.