Examination of the Status of Primary School Teachers Whether or Not they use Game-Based Teaching Techniques

Yıl 2016, Cilt: 24 Sayı: 5, 2157 - 2166, 15.12.2016

Arzu Özyürek Zeynep Seda Çavuş

Öz

Game is an entertainment tool for children. Furthermore, it is frequently used as a teaching
tool by families and teachers in order to support the physical, emotional, social and cognitive
development of children. It is very important for teachers to be aware of that they can use gamebased
applications as teaching methods not only in the preschool period but also in the primary
school period. Therefore, in this study, we aim to examine the status of teachers whether or not
they use game-based learning tools. We also learned their opinions about these game-based methods. This quantitative study was conducted by using semi-structural interview technique.
The study group was composed of 20 primary school teachers who were available by using
the easily accessible sampling method. As a result of the study, we determined that all of the
primary school teachers who participated in our study were using the game-based teaching
techniques. Furthermore, all of them believed in that game-based methods were ensure the
permanent learning and it is useful for the active participation of students in the lectures. Even
though teachers believe that they are sufficient to perform game-based learning methods, it is
concluded that teachers should be supported in this regard with the help of pre-service and inservice
training seminars. 

Anahtar Kelimeler

game, game-based learning, teaching methods.

İlkokul Öğretmenlerinin Oyunu Öğretim Yöntemi Olarak Kullanma Durumlarının İncelenmesi

Öz

Oyun, çocuk için bir eğlence aracıdır. Bunun yanı sıra çocuğun fiziksel, duygusal, sosyal ve
bilişsel anlamda gelişmesini desteklemesi bakımından aileler ve eğitimciler tarafından sıklıkla
bir öğretim yöntemi olarak kullanılmaktadır. Okul öncesi dönemde olduğu kadar eğitim hayatının
temellerinin atıldığı ilkokul döneminde de, öğretmenlerin oyunu bir öğretim yöntemi olarak
kullanma durumları hakkında bilgi sahibi olmak oldukça önemlidir. Bu nedenle bu araştırmada,
ilkokul öğretmenlerinin öğretim yöntemi olarak oyunu kullanma durumlarını incelemek ve oyun
hakkındaki görüşlerini ortaya koymak amaçlanmıştır. Nitel olarak tasarlanan araştırmada,
verilerin toplanması için yarı yapılandırılmış görüşme yönteminden yararlanılmıştır. Çalışma
grubunu, kolay ulaşılabilir örnekleme yöntemi ile kendilerine ulaşılan, ilkokulda görev yapan
20 öğretmen oluşturmuştur. Araştırma sonucunda; sınıf öğretmenlerinin tamamının oyun
yöntemini derslerde kullandıkları, oyun yönteminin kalıcı öğrenme sağladığı ve öğrencilerin
derslere aktif katılım oranlarının arttırdığı görüşünde oldukları belirlenmiştir. Öğretmenler
kendilerini oyunu bir öğretim yöntemi olarak kullanma konusunda yeterli görmelerine rağmen,
bu konuda hizmet öncesi ve hizmet içi eğitim seminerleri ile desteklenmeleri gerektiği sonucuna
ulaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler

oyun, oyun temelli öğrenme, öğretim yöntemleri

Kaynakça

• Altunay, D. (2004). Oyunla Desteklenmiş Matematik Öğretiminin Öğrenci Erişisine ve Kalıcılığa Etkisi, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Ayan, S. ve Dündar, H. (2009). Eğitimde okulöncesi yaratıcılığın ve oyunun önemi. Selçuk Üniversitesi Ahmet Keleşoğlu Eğitim Fakültesi Dergisi, (28), 63-74.
• Büyüköztürk, Ş., Kılıç Çakmak, E., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş. ve Demirel, F. (2010). Bilimsel Araştırma Yöntemleri (6. bs.). Ankara: Pegem Akademi.
• Çeçen R. (2007). Bilişsel gelişim ve dil gelişimi. İçinde: Eğitim Psikolojisi. (Ed: M. E. Deniz). Ankara: Maya Akademi.
• Çetin, B. (2013). Sınıfta istenmeyen öğrenci davranışlarıyla ilgili sınıf öğretmenlerinin karşılaştıkları sorunlar ve çözüm önerileri. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi, 14 (1), 255-269.
• Dansky, J. (1980). Make believe: A mediator of the relationship between play and associative fluency. Child Development, 51, 576-579.
• Demirel, Ö. (2009). Öğretim ilke ve yöntemleri (14.Baskı). Ankara: Pegem Akademi.
• Ekiz, D. (2003). Eğitimde Araştırma Yöntem ve Metodlarına Giriş. Nitel, Nicel ve Eleştirel Kuram Metodolojileri. Ankara: Anı Yayıncılık.
• Fink Robert, S. (1976). Role of imaginative play in cognitive development. Psychological Reports, 39,895-906.
• Gözalan, E. ve Koçak, N. (2014). Oyun temelli dikkat eğitim programının 5-6 yaş çocukların kelime bilgi düzeylerine etkisinin incelenmesi. KMÜ Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 16 (Özel Sayı II), 115-121.
• Güven, G., Ahi, B., Tan, S. ve Karabulut, R. (2013). Okul öncesi öğretmenlerinin kullandıkları öğretim yöntemleri hakkındaki görüşleri. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (34), 25-49.
• Hanbaba, L., Bektaş, M. (2007). Oyunla öğretim yönteminin hayat bilgisi dersi başarısı ve tutumuna etkisi. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 12 (1), 115-128.
• Hakkarainen, P., Bredikyte, M. (2008). The zone of proximal development in play and learning, ПРОБЛЕМА РАЗВИТИЯ. 4, 1-11.
• Henniger, M. L. (2005). Teaching young children (and introduction). Pearson Merril Prentice Hall.
• Karadağ, E. (2010). Eğitim bilimleri doktora tezlerinde kullanılan araştırma modelleri: nitelik dü- zeyleri ve analitik hata tipleri1. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 16(1): 49-71.
• Kaya, S. ve Elgün, A. (2015). Eğitsel oyunlar ile desteklenmiş fen öğretiminin ilkokul öğrencilerinin akademik başarısına etkisi. Kastamonu Eğitim Dergisi, 23 (1), 329-342.
• Kılıç, M. (2007). İlköğretim 1. sınıf matematik dersinde oyunla öğretimde kullanılan ödüllerin matematik başarısına etkisi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
• Kravtsov, G. G., Kravtsova, E. E. (2010). Play in L. S. Vygotsky’s nonclasical psychogy, Journal of Russian and East Europan Psychology. 48 (4), 25-41.
• Merriam, S. B. (2013). Nitel Araştırma, Desen ve Uygulama için Bir Rehber (Çev. Ed. Selahattin Turan) Ankara: Nobel yayınları.
• Milli Eğitim Bakanlığı. (2009). Çocuk Gelişimi ve Eğitimi Oyun Etkinliği- I. Ankara.
• Niyazi KARASAR, 2006. Bilimsel Araştırma Yöntemi (16. Baskı). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• Öğretir, A. D. (2008). Oyun ve oyun terapisi. Gazi Üniversitesi Endüstriyel Sanatlar Eğitim Fakültesi Dergisi, (22), 94-100.
• Özdemir, A. A. ve Ramazan, O. (2012). Oyuncağa çocuk, anne ve öğretmen bakış açısı. Eğitim Bilimleri Araştırmaları Dergisi, 2 (1), 1-16.
• Özenç, E. G. (2007). İlk okuma ve yazma öğretiminde oyunla öğretim yöntemine ilişkin öğretmen görüşlerinin incelenmesi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
• Özer, A., Gürkan, A. C. ve Ramazanoğlu, M. O. (2006). Oyunun çocuk gelişimi üzerine etkileri. Doğu Anadolu Bölgesi Araştırmaları, 54-57.
• Pilten, P. ve Pilten, G. (2003). Okul çağı çocuklarının oyun kavramına ilişkin algılarının ve oyun tercihlerinin değerlendirilmesi. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 9 (2), 15-31.
• Poyraz H. ve Dere H. (2003). Okul Öncesi Eğitimin İlke ve Yöntemleri. Ankara: Anı Yayıncılık.
• Russ, S. W. (2003). Play and creativity: developmental issues. Scandinavian Journal of Educational Research, 47, 291-303.
• Romine, X. (2004). Using games in the classroom to enhance motivation, participation, and retention: A pre-test and post-test evaluation, Culminating Experience Action Research Projects 5, Spring, 283-295.
• Tural, H. (2005). İlköğretim matematik öğretiminde oyun ve etkinliklerle öğretimin erişi ve tutuma etkisi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İzmir.
• Veer R. (1996). Vygotsky and Piaget: A collective monologue. Human Development, 39: 237-242.
• Yağız, E. (2007). Oyun-tabanlı öğrenme ortamlarının ilköğretim öğrencilerinin bilgisayar dersindeki başarıları ve öz-yeterlik algıları üzerine etkileri. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Yiğit, A. (2007). İlköğretim 2. sınıf seviyesinde bilgisayar destekli eğitici matematik oyunlarının başarıya ve kalıcılığa etkisi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Çukurova Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Adana.
• Yıldız, F. Ü., ve Şener, F. (2003). Okul öncesi dönemde yaratıcılık eğitimi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• Zabelina, D. L., and Robinson, M. D. (2010). Child’s play: facilitating the originality of creative output by a priming manipulation. Psychology of Aesthetics, Creativity, and the Arts, 4(1), 57-65.