Out-Of-Class Learning Environments: The Case of Village Institutes

Yıl 2020, Cilt: 9 Sayı: 1, 1 - 16, 24.05.2020

Meral Metin Göksu

https://doi.org/10.17497/tuhed.626781

Cited By: 5

Öz

Village Teacher Training Schools were opened in 1937 to train teachers for villages. Later, these schools were transformed into Village Institutes. While culture courses shared common features in all village institutes, agriculture courses and activities, as well as technical course and activities, were shaped according to the climatic characteristics and needs of the region that each institute was established. At the same time, the learning environment in the village institutes was not considered only within the areas at school like classroom and laboratory and comprised a natural, social and cultural research and examination area extending from immediate surroundings including the school to nearby villages, districts and regions. In the study, the screening model based on document analysis was used. According to the results of the study, education provided in the village institutes was based on the constructivist approach, and out-of-class learning environments were brought into prominence. The village institutes promoted an educational approach that was far from rote learning. They tried to make students comprehend and learn the benefits and application areas of courses in daily life. Out-of-class learning environments had a particular place in terms of materializing children’s ideas on nature and life through trips and observation. Thanks to such learning environments, students engaged in active learning, without getting bored, by doing-experiencing and at their own pace. 

Anahtar Kelimeler

Village İnstitutes, Out-of-Class Learning, Student, Learning by Doing-Experiencing

Sınıf Dışı Öğrenme Ortamları: Köy Enstitüleri Örneği

Öz

1937 yılında köylere öğretmen yetiştirmek amacıyla Köy öğretmen okulu açılmıştır. Daha sonra köy öğretmen okulları, Köy Enstitüleri olarak değiştirilmiştir. Köy enstitülerinde kültür dersleri tüm enstitülerde ortak özelliklerde olmasına rağmen, ziraat dersi ve çalışmalarıyla teknik ders ve çalışmaları her enstitünün kurulduğu bölgenin iklim özellikleri ve bölgenin ihtiyaçlarına göre şekillenmiştir. Aynı zamanda köy enstitülerinde öğrenme ortamı sadece sınıf ve laboratuvar gibi okul içerisindeki alanlarda düşünülmemiş, okulu kapsayan yakın çevreden başlayarak yakın köylere, ilçelere ve bölgelere kadar uzanan doğal, toplumsal ve kültürel bir araştırma ve inceleme alanını oluşturmuştur. Araştırmada tarihsel tarama modeli kullanılmış ve doküman incelemesi yöntemiyle analiz edilmiştir. Araştırmanın sonuçlarına göre köy enstitüsünde verilen eğitim yapısalcı yaklaşım esas alınarak yapılmış ve sınıf dışı öğrenme ortamları ön plana çıkarılmıştır. Köy enstitülerinde ezbercilikten uzak bir eğitim anlayışı görülmüştür. Derslerin günlük hayatta sağladıkları yararlar ve uygulama alanları öğrencilere kavratılarak öğretilmeye çalışılmıştır. Gezi ve gözlemlerle çocuğun doğaya ve hayata dair düşüncelerini harekete geçirmesi bakımından sınıf dışı öğrenme ortamları önemli bir yere sahiptir. Sınıf dışı öğrenme ortamları sayesinde öğrenciler sıkılmadan, yaparak- yaşayarak, kendi öğrenme hızında aktif öğrenmeyi gerçekleştirmiştir.  

Anahtar Kelimeler

: Köy enstitüleri, sınıf dışı öğrenme, öğrenci, yaparak yaşayarak öğrenme

Kaynakça

• Akyüz, Y. (2013). Türk eğitim tarihi. Ankara: Pegem.
• Altın, B. N. ve Demirtaş, S. (2009). Sosyal bilgiler dersinde sınıf dışı eğitim etkinlikleri. M.Safran (edt), Sosyal bilgiler öğretimi (s.507-541), Ankara: Pegem Akademisi.
• Arslan, N. (2012). Türk eğitim sisteminde köy enstitülerine bir örnek: Kars Cılavuz Köy Enstitüsü. History Studies, 4 (1), 29-45.
• Aytaç, K. (1980). Avrupa eğitim tarihi. Ankara: Dil ve Tarih- Coğrafya Fakültesi.
• Aytekin, H. (1991). İttihad ve Terakki Dönemi eğitim yönetim. Ankara: Gazi Eğitim Fakültesi.
• Başgöz, İ. (1995). Türkiye’nin eğitim çıkmazı ve Atatürk. Ankara: Kültür Bakanlığı.
• Bayram, F. (1999). Eğitmenler, öğrenmeyi öğretme ustaları. Ankara: Kültür Bakanlığı.
• Baytop, A.. (2004). Türkiye’de botanik tarihi araştırmaları.(Yay. Haz.: F.Günergun). Ankara: TÜBİTAK.
• Boykot, S. (2011/12). Türkiye’de 1939–1945 yıllarında tarih öğretim programları ve tarih ders kitaplarının incelenmesi. U.Ü. Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, 12 (21), 157-181.
• Brookes, A. (2004). Can outdoor education be dispensed with? An enquiry into some text book approaches to outdoor education. Erişim (12.04.2019) https://www.latrobe.edu.au/education/downloads/2004_conference_brookes.pdf
• Budak, L. ve Budak, Ç. (2014). Osmanlı İmparatorluğu’ndan Türkiye Cumhuriyeti’ne ilkokul programları (1870–1936). TSA, 18(1), 51-68.
• Burgaç, M. (2004). Çifteler Köy Enstitüsü (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Uludağ Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bursa.
• Çalışkan, S. (2001). Çifteler Köy Enstitüsünde Okuyorum. Uşak: Batıkol.
• Doğan, İ. (2012). Türk eğitim tarihinin ana evreleri: Kurumlar, kişiler, söylemler. Ankara: Nobel.
• Dori Y. J. ve Tal R. T. (2000). Formal and ınformal collaborative projects: Engaging in ındustry with environmental awareness. Science Education, 84 (1), 95-113.
• Erdem, Ç. (2008). Cumhuriyet yönetiminin 1930’lu yıllarda köyde ve köylülükte “dönüşüm”ü gerçekleştirme isteğinin bir aracı olarak “köy eğitmen kursları”. Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 10 (3), 187-200.
• Erentay, N. ve Erdoğan, M. (2009). 22 adımda doğa eğitimi. Ankara: ODTÜ. Ergin, M. (1964). Dede Korkut. İstanbul: Remzi .
• Ergin, O. (1977). Türk maarif tarihi (Cilt 5). İstanbul: Eser.
• Ergün, M. (2009). Köy Öğretmen Okulu denemesi ve Mustafa Necati. Ölümünün 80. Yılında Mustafa Necati ve Cumhuriyet Eğitim Devrimi Sempozyumu, 2-3 Ocak 2009, 292-300, İzmir.
• Eser, G. (2011). Köy Enstitüleri'nde bir öncü: Özgün arşivi ışığında Göl Köy Enstitüsü. İstanbul Üniversitesi, Atatürk İlkeleri ve İnkılap Tarihi Enstitüsü, İstanbul.
• Eshach, H. (2007). Bridging in-school and out-of-school learning: Formal, non-formal, and informal education. Journal of Science Education and Technology, 16 (2), 171-190.
• Eyyüboğlu, İ. (2017). Köy enstitülerinin kuruluşu ve Pulur köy enstitüsü öğrencilerinden Muammer Genç’in anıları. Erişim (5.12.2018) http://dergipark.gov.tr/download/article-file/392165
• Falk, J. H. Ve Adelman, L. M. (2003). Investigating the impact of prior knowledge and interest on aquarium visitor learning. Journal of Research in Science Teaching, 40 (2), 63-176.
• Fidan, N. (2012) Okulda öğrenme ve öğretme. Ankara: Pegem.
• Ford, P. (1986). Outdoor education: Definition and philosophy. ERIC Clearinghouse on Rural Education and Small Schools Digest, Las Cruces, NM. Erişim (20.04.2019) https://files.eric.ed.gov/fulltext/ED267941.pdf
• Griffin, J. (2004). Research on Students and Museums: Looking More Closely at the Students in School Groups. Science Education, 88, 59-70. Erişim (20.02.2019) https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1002/sce.20018
• Hazır, G. (2006). Akçadağ öğretmen okulları (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Niğde Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Niğde.
• Kalıpçı, İ. G. (2010). Doğa ve çevre anlayışıyla Atatürk. İstanbul: Epsilon.
• Karagöz, S. (2005), Kayseri Zincidere Köy Muallim Mektebi (1926–1932)’nin Türkiye’de öğretmen yetiştirme tarihi içindeki yeri (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Erciyes Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kayseri.
• Kartal, S. (2008). Toplum kalkınmasında farklı bir eğitim kurumu: Köy Enstitüleri. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 4 (1), 23-36.
• Kassas, M. (2002). Envirnmental education: biodiversity. The Environmentlist, 22, 345- 351.
• Kelly, J. (2000). Rethinking the elementary science methods course: a case for content, pedagogy, and informal science education. International Journal of Science Education, 22 (7), 755-777.
• Koç, N. (2013). Türk kültür tarihi içerisinde köy enstitüleri, İstanbul.
• Laçin Şimşek, C. (2011). Okul Dışı Öğrenme Ortamları ve Fen Eğitimi. C. L. Şimşek (Edt), Fen Öğretiminde Okul Dışı Öğrenme Ortamları (s. 1-21), Ankara: Pegem Yayıncılık.
• Lewis, C. A. (1975). The Administration of Outdoor Education Programs. Kendall/Hunt Publishing Company. Erişim (20.03.2019) https://eric.ed.gov/?id=ED144777
• Maarif Vekilliği (1943). Köy enstitüleri öğretim programı 1943, Ankara: Maarif Matbaası.
• Malone, K. (2008). Every experience matters An evidence based research report on the role of learning outside the classroom for children's whole development from birth to eighteen years. Erişim (1.06.2019) https://www.researchgate.net/publication/265231721
• MEB (2008). Millî Eğitim Bakanlığı ilköğretim kurumları yönetmeliği. Erişim (1.3.2019) http://www.ortaweb.bilkent.edu.tr/formlar/iooyonetmelik.pdf
• Melber, L. H. ve Abraham, L. M. (1999). Beyond the classroom: Linking with informal education. Science Activities, 36, 3-4.
• Morgan, S. P., Hamilton, S. P., Bentley, M. L. ve Myrie, S. (2009). Environmental education in botanic gardens: Exploring Brooklyn Botanic Garden’s project green reach. The Journal of Environmnetal Education, 40 (4), 34-52.
• Oğuzkan, F. (1990). Köy enstitüleri öğretim programları. Erişim (3.3.2019) https://docplayer.biz.tr/37227150-Koy-enstituleri-ogretim-programlari-dr-a-ferhan-oguzkan.html
• Okur Berberoğlu, E. ve Uygun, S. (2013). Sınıf dışı eğitimin temel kavramları ve eğitim düşüncesinin tarihsel gelişimi. Mersin University Journal of Education Faculty, 9 (2), 32-42.
• Ortaş, İ. (2007). Kulluktan özgür bireye: Üretken eğitim ve aydınlanma yolunda Köy Enstitüleri. Üniversite ve Toplum, 7 (1), 1-8.
• Özalp, R. (1982). Milli Eğitimle ilgili mevzuat (1857-1923). İstanbul: Milli Eğitim.
• Öztürk, C. (1996). Atatürk devri öğretmen yetiştirme politikası. Ankara: TTK.
• Priest, S. (1986). Redefining outdoor education: A matter of many relationships. Journal of Environmental Education, 17 (3), 13-15.
• Ramey Gassert, L. (1997). Learning science beyond the classroom. The Elementary School Journal, 97 (4), 433- 450
• Safran, M. (1999–2000). Osmanlı tarihi öğretimi ve Osmanlı imajı. Türk Yurdu Dergisi, 148-149.
• Saraç, H. (2017). Türkiye’de Okul Dışı Öğrenme Ortamlarına İlişkin Yapılan Araştırmalar: İçerik Analizi Çalışması. Eğitim, Kuram ve Uygulama Araştırmaları Dergisi, 3(2), 60-81.
• Sarı, M. ve Uz, E. (2017). Cumhuriyet döneminde köy eğitmen kursları. Turkish History Education Journal, 6 (1), 29-55.
• Seidel, S. ve Hudson, K. (1999). Müze eğitimi ve kültürel kimlik. Uluslararası iki çalışma raporu. (B. Ata, Çeviren). Ankara: Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Müze Eğitimi Anabilim Dalı Yayınları No:1.
• Smith, P. R. (1987). Outdoor education and ıts educational objectives. JSTOR: Geography, 72 (3), 209-216.
• Sontay, G., Tutar, M. ve Karamustafaoğlu, O. (2016). İnformal Ortamlarda Araştırmalar Dergisi (İAD). 1 (1), 1-24.
• Sönmez, V. (2008) Türk eğitim sisteminin felsefi temelleri. Boyacı, A. (Edt). Eğitim Sosyolojisi ve Felsefesi, Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi Yayını No: 973.
• Susar Kırmızı, F. (2015). Köy enstitülerinde öğretmen yetiştirmede kullanılan yöntemler. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 43,1-11
• Şimşek, A. ve Kaymakçı, S. (2015). Okul dışı sosyal bilgiler öğretiminin amacı ve kapsamı. A. Şimşek ve S. Kaymakçı (Edt), Okul dışı sosyal bilgiler öğretimi (s.1-11), Ankara: Pegem.
• Şimşek, M. (2002). TKY ve tarihteki bir uygulaması Ahilik. İstanbul: Hayat.
• Tonguç, İ.H. (1997). Mektuplarla köy enstitü yılları. E.Tonguç (Yay. Haz.), Ankara: Güldikeni.
• Tsai, J. T. (2006). The identification of the components for an outdoor education curriculum in Taiwan. PhD Thesis, Indiana University, USA.
• Türkmen, H. (2010). İnformal (Sınıf Dışı) Fen Bilgisi eğitimine tarihsel bakış ve eğitimimize entegrasyonu. Çukurova Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 3 (39), 46-59.
• Türkoğlu, P. (2000). Tonguç ve enstitüleri, İstanbul: İş Bankası.
• Yazıcı, F. ve Yıldırım, T. (2017). Okul dışı tarih öğretimi ve sosyal zekâ arasındaki ilişkinin yol analiziyle incelenmesi. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi (KEFAD), 18 (2), 733-755.
• Yazıcı, T. ve Omca Çobanoğlu, E. (2017). Türkiye’de sınıf dışı eğitim ve tarihsel kökenleri. Uluslararası Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 5 (9), 385-401.