The Comparative Analysis of European Union-Turkey Innovation Policies

Yıl 2021, Cilt: 7 Sayı: 2, 277 - 298, 20.10.2021

Seyfettin Artan Doğan Keşap

https://doi.org/10.20979/ueyd.990398

Cited By: 1

Öz

Innovation is considered among the basic elements of economic growth and international competitiveness. This function of innovation ensures that it is among the subjects that are given importance by decision makers. However, policy design and implementation also requires considerable effort due to the complex and time-consuming nature of innovation. The aim of this study is to investigate the innovation policies of the European Union, which wants to make sustainable its competitiveness and to make the innovation policy a common Union policy, and of Turkey, which continue to be adapted with the Union and want to increase its competitiveness. In this context, as well as their innovation policies, the innovation performance of the Union and Turkey, has been analyzed through various indicators. Studies have shown that countries with strong innovation performance are among the countries that have a say in international competition. On the other hand, it has been observed that there is a significant innovation gap between Turkey and the Union. These results show that the multipolar structure of the Union itself affects the average of innovation of the Union. From the perspective of Turkey, it is thought that the inconsistency between the implemented policies and the innovation output stems from the issues in the implementation of the policies.

Anahtar Kelimeler

Innovation Policy, Innovation Indicators, Economic Performance

Avrupa Birliği-Türkiye Yenilik Politikalarının Karşılaştırmalı Analizi

Öz

Yenilik, iktisadi büyüme ve uluslararası rekabet gücünün temel unsurları arasında kabul edilmektedir. Yeniliğin bu işlevi, karar alıcılar nezdinde önem verilen konuların arasında yer almasını sağlamaktadır. Ancak, yeniliğin karmaşık ve uzun bir süreci kapsayan yapısı nedeniyle politika tasarımı ve uygulanması da kayda değer bir çabayı gerektirmektedir. Bu çalışmanın amacı, rekabet gücünü sürdürmek ve yenilik politikasını ortak Birlik politikası haline getirmek isteyen Avrupa Birliği ile Birlik ile uyumlaştırma çalışmaları devam eden ve rekabet gücünü artırmak isteyen Türkiye’nin yenilik politikalarının incelenmesidir. Bu kapsamda, yenilik politikaları yanında Birlik ve Türkiye’nin yenilik performansı, çeşitli göstergeler üzerinden analiz edilmiştir. Yapılan incelemeler, yenilik performansı güçlü olan ülkelerin uluslararası rekabette de söz sahibi ülkeler arasında yer aldıklarını göstermiştir. Diğer taraftan, Türkiye ile Birlik arasında önemli oranda yenilik açığı olduğu görülmüştür. Bu sonuçlar, Birliğin kendi içerisinde var olan çok kutuplu yapısının Birlik yenilik ortalamasını etkilediğini göstermektedir. Türkiye açısından bakıldığında ise hayata geçirilen politikalar ile yenilik çıktısı arasındaki uyumsuzluğun politikaların uygulanmasındaki sorunlardan kaynaklandığı düşünülmektedir.

Anahtar Kelimeler

Yenilik Politikası, Yenilik Göstergeleri, İktisadi Performans

Kaynakça

• Aghion, P. ve Howitt, P. (1992). A Model of Growth Through Creative Destruction. Econometrica, 60(2), 323-351.
• Akçiğit, U. ve Özcan-Tok, E. (2020). Türkiye Bilim Raporu. Türkiye Bilimler Akademisi Yayınları.
• Akçomak, İ. S. (2016). Bilim, Teknoloji ve Yenilik Politikalarının Kuramsal Çerçevesi. Erdil, E., Pamukçu, T., Akçomak, İ. S. ve Tiryakioğlu, M. (Der.) Bilim, Teknoloji ve Yenilik: Kavramlar, Kuramlar ve Politika. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
• Akçomak, İ. S. ve Ter Weel, B. (2009). Social Capital, Innovation and Growth: Evidence From Europe. European Economic Review, 53(5), 544-567.
• Avrupa Birliği Bakanlığı (2016). Avrupa Birliği Programlarına Katılım Genel Değerlendirme Raporu. T.C. Avrupa Birliği Bakanlığı Sosyal, Bölgesel ve Yenilikçi Politikalar Başkanlığı.
• Aydoğan, S. U., Erdil, E. ve Pamukçu, M. T. (2016). Türkiye Bilim, Teknoloji ve Yenilik Politikasının 1980 Sonrası Tarihçesi ve Gelişimi. Erdil, E., Pamukçu, T., Akçomak, İ. S. ve Tiryakioğlu, M. (Der.) Bilim, Teknoloji ve Yenilik: Kavramlar, Kuramlar ve Politika. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
• Bilim, Sanayi ve Teknoloji Bakanlığı (2012). 2013-2017 Stratejik Planı.
• Bilim, Sanayi ve Teknoloji Bakanlığı (2017). 2018-2022 Stratejik Planı.
• Borrás, S. (2004). System of Innovation Theory and the European Union. Science and Public Policy, 31(6), 425-433.
• DPT (1963). Birinci Beş Yıllık Kalkınma Planı 1963-1967. European Commission (2001). 2001 Innovation Scoreboard. Commission Staff Working Paper 1414. European Commission.
• European Commission (2010). Turning Europe into a True Innovation Union. Brussels: European Commission.
• European Commission (2016a). Open Innovation, Open Science, Open to the World: A Vision for Europe. Brussels. European Commission.
• European Commission (2016b). Better Regulations for Innovation-Driven Investment at EU Level. Commission Staff Working Document.
• European Commission (2017). Better Regulation Toolbox. European Commission.
• European Commission (2018). Ex‐Post Evaluation of the 7th EU Framework Programme (2007‐2013).
• European Commission (2019a). Research & Innovation to Drive The Green Deal. Publications Office of the European Union.
• European Commission (2019b). Press Release on European Green Deal (11 Aralık 2019). European Commission.
• European Commission (2019c). The European Green Deal. COM(249) 640 Final.
• European Commission (2020a). A New ERA for Research and Innovation. R&I Policy Paper.
• European Commission (2020b). A New Industrial Strategy for Europe. COM(2020) 102 Final.
• European Commission (2020c). Turkey 2020 Report.
• European Innovation Scoreboard Database (2021). https://interactivetool.eu/EIS/EIS_2.html. (Erişim Tarihi: 17.05.2021).
• European Parliament (2010). The Lisbon Strategy 2000 – 2010: An Analysis and Evaluation of The Methods Used and Results Achieved. Brussels. European Parliament.
• European Parliament (2016). EU Innovation Policy Part I: Building the EU Innovation Policy Mix. European Union.
• European Union (2010). Evaluation of the Sixth Framework Programmes for Research and Technological Development 2002-2006.
• European Union (2012). Consolidated Version of the Treaty on The Functioning of the European Union. Official Journal of the European Union, C326.
• European Union (2014). HORIZON 2020 in Brief. Luxembourg: Publications Office of the European Union.
• European Union (2019). The Innovation Principle. European Union.
• European Union (2020a). Circular Economy Action Plan: For a Cleaner and More Competitive Europe. Luxembourg: Publications Office of the European Union.
• European Union (2020b). First “ERAvsCORONA” Action Plan. European Union Working Document.
• European Union (2021a). Horizon Europe. Luxembourg: Publications Office of the European Union.
• European Union (2021b). EU Research and Innovation in Action Against the Coronavirus: Funding, Results and Impact. Publications Office of the European Union.
• Eurostat (2021). https://ec.europa.eu/eurostat. (Erişim Tarihi: 17.05.2021).
• Freeman, C. (1995). The ‘National System of Innovation’ in Historical Perspective. Cambridge Journal of Economics, 19(1), 5-24.
• Griffith, R., Redding, S. ve Reenen, J. V. (2004). Mapping the Two Faces of R&D: Productivity Growth in a Panel of OECD Industries. The Review of Economics and Statistics, 86(4), 883-895.
• Horizon 2020 Dashboard (2021). https://ec.europa.eu/info/funding-tenders/opportunities/portal/screen/opportunities/horizon-dashboard. (Erişim Tarihi: 17.05.2021).
• İKV (2016). Açılan Müzakere Fasıllarında Ne Durumdayız?. İstanbul: Dünya Yayıncılık.
• Jones, C. I. ve Vollrath, D. (2013). Introduction to Economic Growth. New York: W. W. Norton & Company.
• Kastrinos, N. ve Weber, K. M. (2020). Sustainable Development Goals in the Research and Innovation Policy of the European Union. Technological Forecasting & Social Chamge, 157.
• Lipsey, R. G. ve Carlaw, K. (1998). Technology Policies in Neo-Classical and Structuralist-Evolutionary Models. STI Review No. 22, Paris: OECD.
• Lundvall, B. (Ed.) (1992). National Systems of Innovation: Toward a Theory of Innovation and Interactive Learning. London: Pinter Publishers.
• Lundvall, B. ve Borrás, S. (2004). Science, Technology, and Innovation Policy. Jan Fagerberg vd. (Ed.), The Oxford Handbook of Innovation, içinde (599-631), New York: Oxford University Press.
• Nelson, R. R. (2008). Economic Development from the Perspective of Evolutionary Economic Theory. Oxford Development Studies, 36(1), 9-21.
• Nelson, R. R. ve Winter, S. G. (1982). An Evolutionary Theory of Economic Change. Massachusetts: The Belknap Press.
• OECD (2018). Oslo Manual 2018: Guidelines for Collecting, Reporting and Using Data on Innovation. Paris/Luxembourg: OECD Publishing.
• Romer, P. M. (1990). Endogenous Technological Change. Journal of Political Economy, 98(5), 71-102.
• Sanayi ve Teknoloji Bakanlığı (2018). Stratejik Plan 2019-2023.
• Sanayi ve Teknoloji Bakanlığı (2019). Stratejik Plan 2020-2024.
• Sanayi ve Teknoloji Bakanlığı (2021). Teknoloji Geliştirme Bölgeleri.
• Schumpeter, J. A. (1949). The Theory of Economic Development: An Inquiry into Profits, Capital, Credit, Interest, and The Business Cycle. Massachusetts: Harvard University Press.
• Schwab, K. (Ed.) (2019). The Global Competitiveness Report 2019. Genova: World Economic Forum.
• SERI (2018). Swiss Participation in European Research Framework Programmes.
• Soete, L. vd. (2010). Systems of Innovation. Bronwyn H. Hall ve Nathan Rosenberg (Ed.). Handbook of the Economics of Innovation Volume 2, içinde (1159-1180), Amsterdam: North-Holland.
• Steinmueller, W. E. (2010). Economics of Technology Policy. Bronwyn H. Hall ve Nathan Rosenberg (Ed.), Handbook of the Economics of Innovation Volume 2, içinde (1181-1218), Amsterdam: North-Holland.
• Taymaz, E. (2001). Ulusal Yenilik Sistemi: Türkiye İmalat Sanayiinde Teknolojik Değişim ve Yenilik Süreçleri. Ankara: TÜBİTAK.
• T.C. Resmi Gazete (2001). 4691 Sayılı Teknoloji Geliştirme Bölgeleri Kanunu.
• TÜBİTAK (1993). Türk Bilim ve Teknoloji Politikası 1993-2003.
• TÜBİTAK (2010a). 21. BTYK’ya Sunulan AB 7. Çerçeve Programı Verileri.
• TÜBİTAK (2010b). Ulusal Bilim, Teknoloji ve Yenilik Stratejisi 2011-2016. Ankara: TÜBİTAK Bilim, Teknoloji ve Yenilik Politikaları Daire Başkanlığı.
• TÜBİTAK (2018). 2019-2023 Stratejik Planı. TÜBİTAK.
• TÜBİTAK (2020). TÜBİTAK Faaliyet Raporu 2020. TÜBİTAK.
• Türkcan, E. (1978). Bilim-Teknoloji ve Politika. Eğitim ve Bilim, 3(13), 5-12.
• Ulku, H. (2007). R&D, Innovation, and Growth: Evidence From Four Manufacturing Sectors in OECD Countries. Oxford Economic Papers, 59(3), 513-535.
• Yıldız, B., Ilgaz, H. ve Seferoğlu, S. S. (2010). Türkiye’de Bilim ve Teknoloji Politikaları: 1963’den 2013’e Kalkınma Planlarına Genel Bir Bakış. XII. Akademik Bilişim Konferansı.
• Welfens, P. J. J. (2011). Innovations in Macroeconomics. Berlin: Springer.
• Wong, P. K., Ho, Y. P. ve Autio, E. (2005). Entrepreneurship, Innovation and Economic Growth: Evidence from GEM Data. Small Business Economics, 24(3), 335-350.