Evidence-based Policies: Evidence, Regulation and Policymaking Process

Yıl 2021, Cilt: 28 Sayı: 3, 467 - 487, 27.09.2021

Gökhan Aşkar

https://doi.org/10.18657/yonveek.884035

Cited By: 1

Öz

The Evidence-based Policy (EBP) becomes a prevalent issue to fill the deficiency of Regulatory Impact Assessment (RIA) implemented in several countries. EBP emerged in regulatory governance networks with the spread of regulatory reforms in the 1990s. In this period, market-state relations came toward a distinct phase with the rise of regulatory mechanisms. Consequently, quantitative methods became more critical for the analysis of future policies. In this context, EBP began to implement in the United Kingdom to transcend insufficiencies and complexities of social and economic regulations. The critical role of the Organization for Economic Co-operation and Development (OECD) contributed to the transfer of the approach to various countries. The first section of this paper discusses the relationship between knowledge and modern political power to clarify the current issue. The subsequent parts elaborate the link between regulatory reforms, implementation problems of RIA, and the rise of EBP. Although EBP appears to be an outcome of rationalization for political decisions by applying knowledge in decision-making processes, it does not immediately produce successful and appropriate solutions. This paper intends to reveal the context in which EBP emerges and the expected or unexpected outcomes of it.
Key Words: Evidence-based policies, regulatory reform, knowledge, power.
JEL Classification: G28, Z18

Anahtar Kelimeler

Evidence-based policies, regulatory reform, knowledge, power

Kanıta Dayalı Politikalar: Kanıt, Düzenleme ve Politika Yapım Süreci

Öz

Kanıta dayalı politikalar (KDP), birçok ülkede uygulanan Düzenleyici Etki Analizi’nin (DEA) eksikliklerini kapatmak için öne çıkmaktadır. Düzenleyici yönetişim ağları içinde KDP yapımı, 1990'larda düzenleyici reformların yaygınlaşmasıyla beraber ortaya çıkmıştır. Düzenleyici mekanizmaların yükseldiği bu süreçte, devlet-piyasa ilişkileri yeni bir aşamaya geçmiştir. Bunun sonucunda, nicel yöntemler gelecek politikaların analizi için daha kritik bir konum kazanmaktadır. Bu bağlamda, KDP Birleşik Krallık'ta sosyal ve ekonomik düzenlemelerin yetersizliklerini ve karmaşıklıklarını aşmak için uygulanmaya başlamıştır. İktisadi İşbirliği ve Gelişme Teşkilatı’nın (OECD) oynadığı kritik rol, yaklaşımın çeşitli ülkelere aktarılmasına katkıda bulunmuştur. Bu makalenin ilk bölümü, konunun güncel boyutunu açıklığa kavuşturmak için bilgi ve modern siyasal iktidar arasındaki ilişkiyi tartışmaktadır. Sonraki bölümler düzenleyici reformlar, DEA'nın uygulamada karşılaştığı sorunlar ve KDP’nin yükselişi arasındaki bağlantıyı ele almaktadır. KDP, karar verme süreçlerinde bilgiye başvurması yönüyle siyasi kararların ussallaşmasının bir sonucu gibi görünse de, başarılı ve uygun çözümleri doğrudan üretememektedir. Bu çalışma, KDP’nin biçimlendiği bağlamı, beklenen veya beklenmeyen sonuçlarını ortaya koymayı amaçlamaktadır.
Anahtar Kelimeler: Kanıta dayalı politikalar, düzenleyici reform, bilgi, iktidar.
JEL Sınıflandırması: G28, Z18

Anahtar Kelimeler

kanıta dayalı politikalar, düzenleyici reform, bilgi, iktidar

Kaynakça

• Akdoğan, A. A. (2012). “Aydınlanmadan Neoliberalizme Kamu Politikasının Sarsıl(a)mayan Egemenliği”. Amme İdaresi Dergisi, Cilt. 45, Sayı. 4, 1-24.
• Angelis, M. D. (2005). “The Political Economy of Global Neoliberal Governance”. Review (Fernand Braudel Centre), Vol. 28, No. 3, 229-257.
• Bayramoğlu, S. (2003). “‘Düzenleyici Devlet’ Düzenlenirken: OECD Türkiye Raporu Üzerine Eleştirel Bir Çözümleme”. Praksis, Sayı. 9, 143-162.
• Bayramoğlu, S. (2006). “Düzenleyici Etki Analizi: Yasamayı Erksizleştirme Aracı”. Memleket, Siyaset ve Yönetim, Cilt. 1, Sayı. 2, 95-111.
• Botterill, L. C. ve Hindmoor, A. (2012). “Turtles All the Way Down: Bounded Rationality in An Evidence-based Age”. Policy Studies, Vol. 33, No: 5, 367-379.
• Carroll, P. (2010). “Does Regulatory Impact Assessment Lead to Better Policy?”. Policy and Society, Vol. 29, 113–122.
• Cilavdaroğlu, A. A. (2019). “Türkiye’de Parlamenter Sistemde Düzenleyici Etki Analizi Uygulamaları ve Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemindeki Geleceği”. Akdeniz İİBF Dergisi, Cilt. 19, Sayı. 2, 273-298.
• Cohen, J. E. (2016). “The Regulatory State in the Information Age”. Theoretical Inquiries in Law, Vol. 17, No. 2, 1-36.
• Çelik, F. E. (2008). “Çalışma Alanı Olarak Kamu Politikası: Tarihsel ve Düşünsel Kökler Üzerine”. Amme İdaresi Dergisi, Cilt. 41, Sayı. 3, 41-72.
• Çetin, T. (2012). “Yeni Kurumsal İktisat”. Sosyoloji Konferansları, Sayı. 45, 43-73.
• Çiner, C.U. (2013). “Fransa’da Kamu Politikası Analizi Disiplini ve Kamusal Eylem”. Bilgi Dergisi, Sayı. 26, 37-61.
• Foucault, M. (2014). Özne ve İktidar. (Çev. Işık Ergüden ve Osman Akınhay). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Hughes, O. E. (2014). Kamu İşletmeciliği ve Yönetimi. (Çev. Ş. Akın, B. Akın, B. Kalkan). Ankara: BigBang Yayınları.
• Jacobs, S. H. (1997), An Overview of Regulatory Impact Analysis in OECD Countries, Regulatory Impact Analysis: Best Practices in OECD Countries, OECD Publishing. http://www.oecd.org/gov/regulatory-policy/35258828.pdf Erişim Tarihi: 20.12.2020
• Jann, W. ve Wegrich, K. (2007). “Theories of the Policy Cycle”. Handbook of Public Policy Analysis: Theory, Politics, and Methods. (Ed. F. Fischer, G. J. Miller, M. S. Sidney). CRC Press.
• Kirkpatrick, C. ve Parker, D. (2007). “Regulatory Impact Assessment: An Overview”, Regulatory Impact Assessment: Towards Better Regulation. (Ed. C. Kirkpatrick ve D. Parker). Edward Elgar.
• Mingers, J. (1992). “Technical, Practical and Critical OR-Past, Present and Future?”. Critical Management Studies. (Ed. M. Alvesson ve H. Willmott). SAGE Publications.
• North, D. C. (2010). Kurumlar, Kurumsal Değişim ve Ekonomik Performans. (Çev. Gül Çağalı Güven). Sabancı Üniversitesi: İstanbul.
• OECD (2009), “Applying RIA to Policy Making in the Area of Corporate Governance”, Regulatory Impact Analysis: A Tool for Policy Coherence, OECD Publishing. http://dx.doi.org/10.1787/9789264067110-5-en Erişim Tarihi: 20.12.2020
• OECD (2012), Recommendation of the Council on Regulatory Policy and Governance, OECD Publishing. http://www.oecd.org/governance/regulatory-policy/49990817.pdf Erişim Tarihi: 19.12.2020
• OECD (2015a), Regulatory Policy in Perspective: A Reader’s Companion to the OECD Regulatory Policy Outlook 2015, OECD Publishing. http://dx.doi.org/10.1787/9789264241800-en Erişim Tarihi: 20.12.2020
• OECD (2015b), OECD Regulatory Policy Outlook 2015, OECD Publishing. http://dx.doi.org/10.1787/9789264238770-en Erişim Tarihi: 21.12.2020
• OECD (2016), “Evidence in Education: Linking Research and Policy”, http://www.oecd-ilibrary.org/education/evidence-in-education_9789264033672-en Erişim Tarihi: 20.12.2020
• Or, Z. (2002), Improving the Performance of Health Care Systems: From Measures to Action (A Review of Experiences in Four OECD Countries), OECD Labour Market and Social Policy Occasional Papers, No.57, OECD Publishing. https://www.oecd-ilibrary.org/docserver/742876710365.pdf?expires=1604779602&id=id&accname=guest&checksum=640C50BFABE8C0FCC5D9E70EC21E20CF Erişim Tarihi: 19.12.2020
• Oxford Dictionaries (2021a), “Evidence”, http://www.oxforddictionaries.com/definition/english/evidence?q=Evidence Erişim Tarihi: 16.1.2021.
• Oxford Dictionaries (2021b), “Knowledge”, http://www.oxforddictionaries.com/definition/english/knowledge Erişim Tarihi: 16.1.2021.
• Oxford Dictionaries (2021c), “Information”, http://www.oxforddictionaries.com/definition/english/information Erişim Tarihi: 16.1.2021.
• Parsons, W. (2007). “Policy Analysis in Britain”. Handbook of Public Policy Analysis: Theory, Politics, and Methods. (Ed. F. Fischer, G. J. Miller, M. S. Sidney). CRC Press.
• Pawson, R. (2001), “Evidence-Based Policy: I. In Search of a Method”, ESRC Centre for Evidence Based Policy and Practice, https://www.kcl.ac.uk/sspp/departments/politicaleconomy/research/cep/pubs/papers/assets/wp3.pdf Erişim Tarihi: 23.12.2020.
• Pawson, R. (2002). “Evidence and Policy and Naming and Shaming”. Policy Studies, Vol. 23, No. 3/4, 211-230.
• Pew-MacArthur Results First Initiative (2014), “Evidence-Based Policymaking: A Guide for Effective Government”, http://www.pewtrusts.org/~/media/assets/2014/11/evidencebasedpolicymakingaguideforeffectivegovernment.pdf?la=en Erişim Tarihi: 28.12.2020.
• Radaelli, C.M. (2008). “Evidence-Based Policy Making and Political Control: What Does Regulatory Impact Assessment Tell Us?”. European Consortium for Political Research-Joint Sessions of Workshops. University of Rennes. France.
• Sanderson, I. (2002). “Evaluation, Policy Learning and Evidence-based Policy Making”. Public Administration, Vol. 80, No. 1, 1–22.
• Sargut, S. (2012). “Sosyal Bilim Olarak Örgüt ve Yönetim Araştırma Alanları: Bilimsel Meşruiyet Sorunları Nasıl Aşılır?”. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Cilt. 12, Sayı. 2, 1-16.
• Simon, H. A. (1997). Administrative Behavior: A Study of Decision-making Processes in Administrative Organizations. The Free Press.
• Smith, K. B. & Larimer, C. W. (2009). The Public Policy Theory Primer. Westview Press.
• Stanford Encyclopedia of Philosophy (2021a), “Evidence”, http://plato.stanford.edu/entries/evidence/ Erişim Tarihi: 16.1.2021.
• Stanford Encyclopedia of Philosophy (2021b), “Information”, http://plato.stanford.edu/entries/information/ Erişim Tarihi: 16.1.2021.
• Türk Dil Kurumu (2021), “Kanıt”, Güncel Türkçe Sözlük, https://sozluk.gov.tr/ Erişim Tarihi: 16.1.2021.