Determination Of Children’s Family Profiles According To Their Digital Game Addiction

Yıl 2020, , 144 - 174, 25.12.2020

Emrullah Yiğit , Selim Günüç

https://doi.org/10.33711/yyuefd.691498

Cited By: 16

Öz

In this study, it is aimed to determine family profiles of children based on their digital game addiction. Firstly, digital gaming addiction scale was applied to children and digital game addiction levels of children were determined. Then, Qualitative data were gathered through semi-structured interviews with the parents of the children who have the highest and the lowest gaming addiction scores at digital game addiction scale. The sample of the study consisted of the children who were attending in the secondary school (5th, 6th, 7th and 8th grades) of a private college in the central district of Van province in the second term of 2015-2016 academic year and the parents of these children. Mixed method was used in the study. The data collected to describe the levels of digital game addiction of children constitute the quantitative dimension of the research; on the other hand, interviews with parents whose children are addicted to digital games and parents with children who are not addicted to digital games constitute the qualitative dimension of the research. In the analysis of quantitative data, descriptive statistics, two-step cluster, confirmatory factor analysis were used, and in the analysis of qualitative data, sub-themes and main themes were formed by using content analysis. The two groups were compared according to the findings. Some factors such as the crowded structure of the family, rules, and limits in the family, the status of caring for the child, social activities carried out by the family, and the awareness of the technology and harms have been found to be the determinants of whether children are addicted to digital games.

Anahtar Kelimeler

Digital game, game addiction

Çocukların Dijital Oyun Bağımlılığına Göre Aile Profillerinin Belirlenmesi

Öz

Bu çalışmada çocukların dijital oyun bağımlılığına göre aile profillerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Bu nedenle ilk olarak çocuklara dijital oyun bağımlılığı ölçeği uygulanmış ve çocukların dijital oyun bağımlılığı düzeyleri belirlenmiştir. Ayrıca dijital oyun bağımlılığı ölçeği sonucuna göre; oyun bağımlılık puanları en yüksek olan çocukların ebeveynleri ile oyun bağımlılık puanları en düşük olan çocukların ebeveynlerinden yarı yapılandırılmış görüşme yoluyla nitel veriler toplanmıştır. Çalışmanın örneklemini; 2015-2016 Eğitim-Öğretim yılı bahar döneminde Van ili Merkez ilçesinde bulunan özel bir kolejin ortaokulunda (5., 6., 7. ve 8. sınıflar) eğitim gören çocuklar ile bu çocukların ebeveynleri oluşturmuştur. Çalışmada karma yöntem kullanılmıştır. Çocukların dijital oyun bağımlılığı düzeylerini betimlemeye yönelik toplanan veriler çalışmanın nicel boyutunu; çocukları dijital oyun bağımlısı olan ebeveynler ile çocukları dijital oyun bağımlısı olmayan ebeveynlerle yapılan görüşmeler ise çalışmanın nitel boyutunu oluşturmuştur. Nicel verilerin analizinde betimsel istatistikler, iki aşamalı kümeleme analizi ve doğrulayıcı faktör analizi kullanılmış, nitel verilerin analizinde ise içerik analizi kullanılarak alt tema ve ana temalar oluşturulmuştur. Bulgular doğrultusunda iki grup karşılaştırılmıştır. Çocukların dijital oyun bağımlısı olup olmamasında ailenin kalabalık yapısı, aile içerisindeki kural ve sınırlar, anne veya babanın çocukla ilgilenme durumu, ailece yapılan sosyal etkinlikler, teknoloji ve zararlarına ilişkin farkındalık gibi bazı faktörlere ulaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler

dijital oyun, oyun bağımlılığı

Kaynakça

• Akkoyunlu, B. ve Tuğrul, B. (2002). Okul öncesi çocukların ev yaşantı¬sındaki teknolojik etkileşimlerinin bilgisayar okuryazarlığı becerileri üzerindeki etkisi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 2002;23:12-21. American Psychiatric Association. (2013). Diagnostic and statistical manual of mental disorders. 5th edition. Arlington: VA American Psychiatric Publishing. Ayas, T. ve Horzum, M. B. (2013). İlköğretim öğrencilerinin İnternet bağımlılığı ve aile İnternet tutumu. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 4(39), 46-57. Baki, A. ve Gökçek, T. (2012). Karma yöntem araştırmalarına genel bir bakış. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, Güz-2012 Cilt:11 Sayı:42 (001-021). Brown, T.A. (2006). Confirmatory factor analysis for applied research. NY: Guilford Publications. Bülbül, H., Tunç, T. ve Aydil, F. (2018). Üniversite Öğrencilerinde Oyun Bağımlılığı: Kişisel Özellikler ve Başarı İle İlişkisi. Ömer Halisdemir Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 11 (3), 97-111. Büyüköztürk, Ş. (2014). Sosyal Bilimler İçin Veri Analizi El Kitabı. 19. Baskı. Ankara: Pegem Akademi. Creswell, J. W. (2014). Nitel Araştırma Yöntemleri Beş Yaklaşıma Göre Nitel Araştırma ve Araştırma Deseni. Çev. Bütün, M. ve Demir, S.B., Ankara: Siyasal Kitapevi. Çalışkan, Ö. ve Özbay, F. (2015). 12-14 yaş aralığındaki ilköğretim öğrencilerinde teknoloji kullanımı eksenli yabancılaşma ve anne baba tutumları: Düzce ili örneği. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, Cilt: 8 Sayı: 39. Çetinkaya, S. ve Sütçü, S.S. (2016). Çocukların gözüyle ebeveynlerinin bilişim teknolojileri kullanımlarına yönelik kısıtlamaları ve nedenleri. Turkish Online Journal of Qualitative Inquiry (TOJQI), Volume 7, Issue 1, January 2016: / Cilt 7, Sayı 1, Ocak 2016: 79-116 DOI: 10.17569/tojqi.58102. Demirel, M., Yörük, M. ve Özkan, O. (2012). Çocuklar için güvenli İnternet: güvenli internet hizmeti ve ebeveyn görüşleri üzerine bir araştırma. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Yıl: 4 Sayı: 7 2012 Güz. Durmuş, A. ve Kaya, S. (2008). İlköğretim öğrencilerinin bilgisayar kul¬lanım alışkanlıkları ile velilerin bilgisayar kullanım alışkan¬lıkları arasındaki ilişki. VIII. Uluslararası Eğitim Teknolojileri Konferansı.121-126. Erboy, E. ve Vural-Akar, R. (2010). İlköğretim 4. ve 5. sınıf öğrencilerinin bilgisayar oyun bağımlılığını etkileyen faktörler. Ege Eğitim Fakültesi Dergisi, 11(1), 39-58. Gökçearslan, Ş. ve Durakoğlu, A. (2014). Ortaokul öğrencilerinin bilgisayar oyunu bağımlılık düzeylerinin çeşitli değişkenlere göre incelenmesi. Dicle Üniversitesi Ziya Gökalp Eğitim Fakültesi Dergisi, 23(2014) 419-435. Göldağ, B. (2018). Lise Öğrencilerinin Dijital Oyun Bağımlılık Düzeylerinin Demografik Özelliklerine Göre İncelenmesi. Yüzüncü Yıl Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 15 (1), 1287-1315. Günüç, S. ve Kayri, M. (2010) Türkiye’de internet bağımlılık profili ve İnternet bağımlılık ölçeğinin geliştirilmesi: geçerlik güvenirlik çalışması. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 2010; (39): 220-232. Günüç, S. (2009). İnternet bağımlılık ölçeğinin geliştirilmesi ve bazı demografik değişkenler ile İnternet bağımlılığı arasındaki ilişkinin incelenmesi (Yayımlanmış yüksek lisans tezi, Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Van ). Günüç, S. (2015). Relationships and associations between video game and internet addictions: is tolerance a symptom seen in all conditions. Computer in Human Behavior. 2015; 49: 517–525. Günüç, S. ve Doğan, A. (2013). The relationships between Turkish adolescents' İnternet addiction, their perceived social support and family activities. Computers in Human Behavior, 29(6), 2197-2207. Hooper, D., Coughlan, J. ve Mullen, M. (2008). Structural equation modelling: Guidelines for determining model fit. The Electronic Journal of Business Methods, 6(1), 53-60. Kayri, M. (2007). Two-Step Cluster Analysis in Researches: A Case Study. Eurasian Journal of Educational Research, 28(1): 177-189. Kayri, M., Tanhan, F. ve Tanrıverdi, S. (2014). Ortaöğretim öğrencilerinde İnternet bağımlılığı ile algılanan sosyal destek arasındaki ilişkinin incelenmesi. Online Journal Of Technology Addiction & Cyberbullying, 1 (July,2014). Kayri, M. ve Günüç, S. (2016). Yüksek ve düşük sosyoekonomik koşullara sahip öğrencilerin İnternet bağımlılığı açısından karşılaştırmalı olarak incelenmesi. Addicta: The Turkish Journal on Addiction, 3, 165‒183. Kırık, A.M. (2014). Aile ve çocuk ilişkisinde İnternetin yeri: nitel bir araştırma. Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi, Cilt:3 Sayı:1 Makale No: 32 ISSN: 2146-9199. Kim, D. H., Jeong, E. J. ve Zhong, H. (2010). Preventive role of parents in adolescent problematic internet game use in Korea. Korean Journal of Sociology, 44(6), 111–133. Kline, R.B. (2011). Principles and practice of structural equation modeling (3.bs). New York: The Guilford Press. Küçük, B.B. ve Üner, S. (2013). Etlik kız teknik ve meslek lisesi 9–11. sınıf öğrencilerinde internet kullanım davranışları ve internet bağımlılığı sıklığının araştırılması. Çocuk ve Bilişim Dergisi. Sanaldan Gerçeğe Sorunlar, Çözüm Önerileri ve İyi Uygulama Örnekleri, 435-451. Lemmens, J. S., Valkenburg, P. M. ve Peter, J. (2009). Development and validation of a game addiction scale for adolescents. Media Psychology, 12(1), 77 - 95. Livingstone, S., Leslie H., Anke, G. ve Kjartan, O. (2011). Risks and safety on the internet: the perspective of european children report, EU Kids online deliverable d4: core findings to the european commission safer İnternet programme online gaming. Cyberpsychology & Behavior, 6(1), 81-91. Ng, B.D. ve Wiemer-Hastings, P. (2005). Addiction to the Internet and online gaming. CyberPsychology & Behavior. 2005; 8(2),:110-113. Rosen, L.D., Cheever, N.A. ve Carrier, L.M. (2008). The association of parenting style and child age with parental limit setting and adolescent MySpace behavior. Journal of Applied Developmental Psychology, 29, 459–471 Sümer, N. (2000). Yapısal eşitlik modelleri: Temel kavramlar ve örnek uygulamalar. Turkish Psychological Articles, 3(6), 49-74. T.C. Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı. (2011). Türkiye’de aile yapısı araştırması 2011. Ankara, Afşaroğlu Matbaası. Tabachnick, G.G. ve Fidell, L.S. (2007). Experimental designs using ANOVA. Belmont, CA: Duxbury. Taylan, H., Kara, H. ve Durğun, A. (2017). Ortaokul ve Lise Öğrencilerinin Bilgisayar Oyunu Oynama Alışkanlıkları ve Oyun Tercihleri Üzerine Bir Araştırma. PESA Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 3 (1), 78-87. TÜİK (Türkiye İstatistik Kurumu). (2013). 06-15 Yaş grubu çocuklarda bilişim teknolojileri kullanımı ve medya. Wang, E. S. ve Wang, M. C. (2013). Social support and social interaction ties on internet addiction: Integrating online and offline contexts. Cyberpsychology, Behavior and Social Networking,16, 843–849. Yılmaz, E., Şahin, Y. L., Haseski, H. İ. ve Erol, O. (2014). Lise öğrencilerinin İnternet bağımlılık düzeylerinin çeşitli değişkenlere göre incelenmesi: Balıkesir ili örneği. Eğitim Bilimleri Araştırmaları Dergisi. Uluslararası e Dergi, Cilt:4, Sayı:1 Young, K. (2009). Understanding online gaming addiction and treatment ıssues for adolescents. The American Journal of Family Therapy, 37(5), 355 – 372. Young, K. S. (1997). What makes the İnternet addictive: potential explanations for pathological İnternet use. 105th. Chicago, IL: Annual Conference of the American Psychological Association.