Psikolojik Danışmanların Yeterliklerinin İncelenmesi

Yıl 2021, , 476 - 493, 15.07.2021

Metin Taytaş Fuat Tanhan

https://doi.org/10.33711/yyuefd.882486

Öz

Bu çalışmada, psikolojik danışmanların yeterlik algıları ile psikolojik danışmanlarının yeterliğine ilişkin öğretmen algıları sosyo-demografik değişkenler çerçevesinde incelenmiştir. Bu amaçla okul psikolojik danışmanlarının kendilerini ne derece yeterli gördükleri algısı ile öğretmenlerin okul psikolojik danışmanlarını ne derece yeterli gördükleri algısı ölçülüp psikolojik danışmanların yeterliği değerlendirilmek istenmiştir. Çalışma, genel tarama yöntemlerinden betimsel ve ilişkisel tarama modeli niteliğindedir. Psikolojik danışmanların yeterliğine ilişkin algıyı belirlemek için evren; Van ilinde görev yapan okul psikolojik danışmanları ile öğretmenlerden ibarettir. Araştırmanın birinci örneklemi araştırmaya gönüllü olarak katılan 79 kadın ve 115 erkek olmak üzere toplam 194 psikolojik danışmandan oluşmaktadır. Araştırmanın ikinci örneklem grubu ise bu evrenden seçilen 192 erkek ve 108 kadın olmak üzere toplam 300 öğretmenden oluşmuştur. Psikolojik danışmanlara ve öğretmenlere “Psikolojik Danışman Yeterlik Algısı Ölçeği” ve “Kişisel Bilgi Formu” uygulanmıştır. Elde edilen veriler SPSS programında analiz edilmiştir

Anahtar Kelimeler

yeterlik, yeterlik algısı, psikolojik danışman

Kaynakça

• Aksoy, V. ve Diken, H. (2008). Rehber öğretmenlerin özel eğitimde psikolojik danışma ve rehberliğe ilişkin öz yeterlik algıları. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi. Eskişehir: Anadolu üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Atıcı, M., Özyürek, R. ve Çam, S. (2005). “Okul danışmanlığı uygulamalarının yetkinlik beklentisi algıları ve mesleki benlik saygısı üzerindeki etkilerinin boylamsal olarak incelenmesi”, Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, c.3, s. 24, ss. 7-23.
• Bandura, A. (1982). Self-efficacy mechanism in human agency. American Psychologist. 32(2), 122–147.
• Bandura, A. (1986). Social Foundations of Thought and Action: A Social Cognitive Theory. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall Inc. Bandura, A. (1989). Social Cognitive Theory. Annals of Child Development Six Theories of Child Development. 6. 1–60.
• Bandura, A. (1993). “Perceived self-efficacy in cognitive theory”, American Psychologist, 44, 9, 1175-1184.
• Özgüven, İ.E. (2000). Çağdaş eğitimde psikolojik danışma ve rehberlik (2. Baskı). Ankara: PDREM Yayınları.
• Sears, S. J. (1993). “The changing scope of practice of the secondary school counselor”, The School Counselor, 40, 384-389.
• Sutton, J. M. ve Fall, M. (1995). The relationship of school climate factors to counselor self- efficacy. Jornual of Counseling and Development, 73, 331-336.
• Senemoğlu, N. (2005). Gelişim öğrenme ve öğretim. Ankara: Gazi Kitabevi.
• Şahin, A. E. (2004). Öğretmen yeterliklerinin belirlenmesi. Bilim ve Aklın Aydınlığında Eğitim Dergisi, 5, 58.
• Tan, H. (1990). Okullarımızda psikolojik hizmetlerin neresindeyiz? Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 1,27–31.
• Yalçın, İ. (2006). 21 Yüzyılda psikolojik danışman. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 39 (1), 117-133.
• Yiğit, F. (2001). “Okul psikolojik danışmanlarının yetkinlik beklentilerini ölçmeye yönelik bir ölçek geliştirme çalışması”, Yüksek Lisans Tezi, Çukurova Üniversitesi, Adana.